12/29/2009
Boeien en binden - Beatrix
Kader Abdolah vond het mooi dat toen er een overstroming was in Nederland, koningin Beatrix met haar laarzen aan in het water ging staan. Ze moet weer met haar laarzen aan op televisie komen, zei Abdolah. Dat heeft ze helaas niet gedaan met haar kerstspeech die gisteren in de krant stond. De koningin zegt dat "technische vooruitgang en individualisering de mens onafhankelijker hebben gemaakt. We zijn meer en meer op onszelf aangewezen. Toch blijft een plek waar wij ons thuisvoelen, waar we vertrouwen hebben in de mensen om ons heen en waar wij solidair zijn met elkaar enorm belangrijk. Misschien is wel de grootste uitdaging hoe individu en gemeenschap weer met elkaar te verbinden en vertrouwen te herstellen."
Dat ben ik helemaal met haar eens. Het afgelopen half jaar is er iets in mij veranderd, wat ik eerst niet zo merkte. Het zwaartepunt van mijn leven lag altijd in Nederland. Ik ging naar Senegal toe, ik ging er aan het werk, ik was er gelukkig, en dan kwam ik weer terug naar huis. Het is (nog) niet zo dat het zwaartepunt nu in Senegal ligt, maar ik leef tussen twee werelden. Dat vind ik moeilijk. Ik ben nu gewend aan de cultuur, de manier van leven in Senegal. Waarden zoals gastvrijheid, solidariteit, tolerantie en gemeenschapszin zijn voor mij niet meer een bijproduct van een bijzondere reiservaring van een paar weken Senegal per jaar, ze zijn bij mij gaan horen, deel van mij gaan uitmaken, Senegal is mijn thuis geworden (zonder dat Nederland dat niet meer is). Daardoor is nu het contrast met de situatie in Nederland groter als ik weer hier ben. Een racistische buurvrouw of geklaag van mensen die door alle luxe vergeten zijn wat echt belangrijk is, dat stoort me extra. En tips om de kerstdagen te overleven (zie hieronder) vind ik extra vreemd. Mijn perspectief is voor een deel Senegalees geworden.
We hebben in Nederland op dit moment behoefte aan meer vertrouwen, gemeenschapszin en solidariteit, zoals de koningin zegt. Het voelt voor mij nu extra hard en kil in Nederland, nu ik sterker dan eerst het contrast met Senegal ervaar. Maar de speech van de koningin zal denk ik weinig effect hebben. Het is een puur abstracte speech, ze noemt geen enkel voorbeeld of actuele kwestie. De koningin zou ons allemaal als burgers kunnen aanspreken, ze zou kunnen zeggen: "Ik ben er voor jullie allemaal, laten we samen onze schouders onder deze samenleving zetten." Met concrete tips van hoe de binding verbeterd kan worden. Nu voelen denk ik weinig mensen zich persoonlijk aangesproken.
Gert-Jan Segers van de Christenunie zegt (Het hart van de Europese cultuur is leeg, Volkskrant 29 december) dat Nederland een culturele onzekerheid ervaart omdat onze christelijke waarden te veel verwaterd zijn.
Hij zegt: "De komst van moslims confronteert ons met de vraag wie we eigenlijk zijn. Maar het feit dat Rita Verdonk bij haar antwoord niet veel verder komt dan Sinterklaas en handenschudden en dat Geert Wilders met het christendom schermt waar hij zelf niet in gelooft, illustreert juist ons probleem. We hebben met veel bombarie afscheid genomen van het christelijke geloof, maar we hebben in de multiculturele samenleving opeens niets meer in handen waar we werkelijk houvast aan hebben."
Er zijn niet veel traditionele christenen meer in Nederland, die elke week naar de kerk gaan. Mensen geloven nog steeds wel in iets, maar ietsisme / een of andere vorm van spiritualiteit is te breed, vaag, vrijblijvend, individualistisch en ongedefinieerd om ons qua waarden / culturele identiteit houvast te geven. Segers zegt dat alleen een nieuwe geboorte van het christendom ons kan redden. Daar geloof ik niet in. We kunnen de tijd niet terugdraaien. We kunnen niet verwachten van jongeren van nu dat ze massaal traditionele christenen worden. Dat we behoefte hebben aan meer gedeelde waarden (solidariteit en compassie) en gemeenschapszin is duidelijk. Maar we zullen naar nieuwe vormen moeten zoeken die passen bij de huidige situatie.
Dat ben ik helemaal met haar eens. Het afgelopen half jaar is er iets in mij veranderd, wat ik eerst niet zo merkte. Het zwaartepunt van mijn leven lag altijd in Nederland. Ik ging naar Senegal toe, ik ging er aan het werk, ik was er gelukkig, en dan kwam ik weer terug naar huis. Het is (nog) niet zo dat het zwaartepunt nu in Senegal ligt, maar ik leef tussen twee werelden. Dat vind ik moeilijk. Ik ben nu gewend aan de cultuur, de manier van leven in Senegal. Waarden zoals gastvrijheid, solidariteit, tolerantie en gemeenschapszin zijn voor mij niet meer een bijproduct van een bijzondere reiservaring van een paar weken Senegal per jaar, ze zijn bij mij gaan horen, deel van mij gaan uitmaken, Senegal is mijn thuis geworden (zonder dat Nederland dat niet meer is). Daardoor is nu het contrast met de situatie in Nederland groter als ik weer hier ben. Een racistische buurvrouw of geklaag van mensen die door alle luxe vergeten zijn wat echt belangrijk is, dat stoort me extra. En tips om de kerstdagen te overleven (zie hieronder) vind ik extra vreemd. Mijn perspectief is voor een deel Senegalees geworden.
We hebben in Nederland op dit moment behoefte aan meer vertrouwen, gemeenschapszin en solidariteit, zoals de koningin zegt. Het voelt voor mij nu extra hard en kil in Nederland, nu ik sterker dan eerst het contrast met Senegal ervaar. Maar de speech van de koningin zal denk ik weinig effect hebben. Het is een puur abstracte speech, ze noemt geen enkel voorbeeld of actuele kwestie. De koningin zou ons allemaal als burgers kunnen aanspreken, ze zou kunnen zeggen: "Ik ben er voor jullie allemaal, laten we samen onze schouders onder deze samenleving zetten." Met concrete tips van hoe de binding verbeterd kan worden. Nu voelen denk ik weinig mensen zich persoonlijk aangesproken.
Gert-Jan Segers van de Christenunie zegt (Het hart van de Europese cultuur is leeg, Volkskrant 29 december) dat Nederland een culturele onzekerheid ervaart omdat onze christelijke waarden te veel verwaterd zijn.
Hij zegt: "De komst van moslims confronteert ons met de vraag wie we eigenlijk zijn. Maar het feit dat Rita Verdonk bij haar antwoord niet veel verder komt dan Sinterklaas en handenschudden en dat Geert Wilders met het christendom schermt waar hij zelf niet in gelooft, illustreert juist ons probleem. We hebben met veel bombarie afscheid genomen van het christelijke geloof, maar we hebben in de multiculturele samenleving opeens niets meer in handen waar we werkelijk houvast aan hebben."
Er zijn niet veel traditionele christenen meer in Nederland, die elke week naar de kerk gaan. Mensen geloven nog steeds wel in iets, maar ietsisme / een of andere vorm van spiritualiteit is te breed, vaag, vrijblijvend, individualistisch en ongedefinieerd om ons qua waarden / culturele identiteit houvast te geven. Segers zegt dat alleen een nieuwe geboorte van het christendom ons kan redden. Daar geloof ik niet in. We kunnen de tijd niet terugdraaien. We kunnen niet verwachten van jongeren van nu dat ze massaal traditionele christenen worden. Dat we behoefte hebben aan meer gedeelde waarden (solidariteit en compassie) en gemeenschapszin is duidelijk. Maar we zullen naar nieuwe vormen moeten zoeken die passen bij de huidige situatie.
