10/20/2007
The Secret
Vanavond heb ik dan eindelijk echt naar de film zelf gekeken, naar The Secret (zie "Verlangen is het volgen van de Kudu" ). En wat vind ik ervan? Voor mij heeft de film twee kanten. Aan de ene kant sta ik er helemaal achter, ik geloof zeker dat positief denken mijn werkelijkheid veel positiever maakt. Om negatief te denken, over wat er allemaal verkeerd is, gevoelens van frustratie, woede en wanhoop, een slachtofferrol, dat helpt me geen stap verder, het werkt veel beter om de Kudu te volgen, om mijn verlangen te volgen. Zoals Winnie de Poeh bij wie alles goed gaat, omdat hij vol vertrouwen het positieve denkt, en dat gebeurt dan ook, als "woe wei", het gebeurt (bijna) vanzelf.
Het boekje "Beren op de weg, spinsels in je hoofd" legt heel goed uit hoe je in je gedachten een gebeurtenis op een bepaalde manier interpreteert, en dat die gedachten je gevoel bepalen, en het gevoel bepaalt je gedrag (zie mijn beschrijving van de A-B-C methode). En dat gedrag bepaalt dan dus weer hoe je omgeving reageert / wat je "aantrekt" volgens The Secret. Negatieve irrationele gedachten leiden tot een negatieve spiraal, positieve realistische gedachten leiden tot een positieve spiraal. En je kunt je gedachten sturen. Je kunt onderzoeken of je gedachten realistisch zijn of niet. En je kunt kiezen of je iets pessimistisch, somber, zwartgallig, cynish, verbitterd, schuldig, als slachtoffer, machteloos, verlammend gaat interpreteren, of optimistisch, hoopvol, vrolijk, opgeruimd, initiatiefrijk, ondernemend zult interpreteren. Kijk je naar de kansen die er zijn of kijk je naar wat er mis zou kunnen gaan en verwacht je dan ook meteen dat het ergst denkbare zal gebeuren?
Ik pas het veel toe in het dagelijks leven, om te proberen positief te denken. En vooral met Multi-Pass merk ik sterk hoe het zijn vruchten afwerpt. Volgens The Secret is dat een magisch eeuwenoud wonder van het universum, alsof er tovenarij in het spel is. Maar volgens mij is er niets bovennatuurlijks aan, het is vooral menselijk. Negatief denken is destructief, dat maakt kapot en dat maakt dat er geen beweging, geen vooruitgang mogelijk is, je probeert alleen het negatieve te vermijden maar er is niet een punt in het vooruitzicht waar je naartoe wilt. Als ik iets graag wil dan kom ik haast vanzelf in beweging, vanuit het verlangen om er te komen.
En met het negatieve stoot ik mensen af. Mensen houden er meestal niet van om te worden opgescheept met mislukkelingen, zieligerds, gefrustreerden, lastpakken. Ze hebben veel liever het gezelschap van vrolijke succesvolle mensen, dan voelen ze zichzelf ook beter. Dus als je steeds negativiteit uitzendt dan is dat ook wat je ontvangt en dan blijf je uiteindelijk alleen en mislukt over, precies als in de nachtmerrie die je steeds al had voorspeld. Maar het tegenovergestelde - je droom wordt waar - is dus ook mogelijk, door het positieve uit te stralen, en daarmee neem je een voorschot op de toekomst, als een self-fulfilling prophecy.
Ik las een verhaal in de Yes over een jongen die de hele tijd gepest werd, op school en overal, die negerzoenen in zijn haar gesmeerd kreeg, die helemaal geen vrienden had en die iedere avond alleen op zijn kamer zat te huilen. Maar op zijn achttiende heeft hij het roer radicaal omgegooid. Hij is gestopt met als slachtoffer zielig in een hoekje te zitten. Hij heeft actie ondernomen om zich te verzetten tegen het pesten: hij heeft een speciale weblog gemaakt tegen pesten. Daarmee heeft hij zijn trots en waardigheid helemaal terugveroverd: hij staat nu in alle kranten en tijdschriften, hij komt op televisie. Hij staat midden in de schijnwerpers, hij is sterk, hij staat voor zijn zaak. Hij wordt nu serieus genomen, niemand durft hem nog te pesten, er wordt naar hem opgekeken. Wat een omslag is dat, en hij heeft het helemaal zelf gedaan. Door anders te denken, anders te voelen en anders te handelen, en zo een veel mooiere werkelijkheid te creëren. 
Maar de andere kant van het verhaal is dat het me in The Secret allemaal veel te makkelijk wordt gepresenteerd, als een glorieuze American Dream, als een magische wereld waar je met een toverstafje zwaait en de welvaart en het geluk liggen meteen voor het oprapen. Je denkt aan een blije baby, je voelt je goed en meteen zit alles je mee. Het lijden, het verdriet, de grote problemen die mensen ongevraagd op hun bord krijgen, die worden wel heel makkelijk van tafel geveegd en ook de handicaps / beschadigingen die je in je leven hebt opgelopen en waar je steeds weer tegenaan loopt. Als het allemaal als vanzelfsprekende instant glitter & glamour gepresenteerd wordt dan geeft het weer een extra frustratie als het iemand niet lukt, voor de kwetsbare mensen met veel pech in hun leven. Het kan hard vechten zijn om een omslag naar het positieve te maken. Ik vind dat de hardheid van het leven en de pijn en verdriet die erbij horen niet moeten worden ontkend. Als ik me de hele tijd goed moet gaan voelen vind ik dat veel te vermoeiend en onecht. Het geeft mij troost om te onderkennen dat het leven soms heel moeilijk kan zijn en dat het niet allemaal in één klap perfect hoeft te zijn, sterker nog; dat het altijd een beetje behelpen blijft. Maar ik kom er wel, het maakt niet uit hoe :) ***
"De zaak is", zei Konijn, "dat we op de een of andere manier verdwaald zijn." Ze zaten een beetje uit te rusten in een zandkuiltje op de heuvel in het Woud. Dat zandkuiltje begon Poeh allang te vervelen en hij verdacht het kuiltje er eigenlijk van dat het hem achtervolgde, want welke kant ze ook uitliepen, ze kwamen altijd weer bij het zandkuiltje uit... "Nou", zei Konijn na een lange stilte, waarin niemand hem bedankte voor de prettige wandeling die hij ze bezorgde, "we moesten maar eens verder gaan, vind ik. Welke kant zullen we proberen?" "Wat denk je ervan", zei Poeh bedachtzaam, "als we eens, zogauw we uit het zicht zijn van deze kuil, probeerden hem terug te vinden?" "Wat heb je daaraan?" vroeg Konijn. "Wel", zei Poeh, "we zoeken nu almaar naar ons huis en we vinden het maar niet, en nou dacht ik, als we nou eens naar deze ene Kuil zochten, dan vonden we die vast ook niet en dat zou al een Mooi Ding zijn, want dan konden we misschien wel eens iets vinden waar we niet naar zochten en dat was dan misschien juist iets waar we wel naar zochten."***
'Knorretje en Poehbeer liepen langs een boom. Knorretje zei tegen Poeh; 'Poeh, wat nou als die boom omvalt precies als wij eronder lopen?' En Poeh zei tegen Knorretje; 'En wat als hij dat eens niet deed?' En toen voelde Knorretje zich meteen een stuk beter.'
