9/30/2009
I am leaving - goodbye; Wilders will stay - good luck
Hoe meer ik lees over en hoor van Tariq Ramadan, hoe beter ik hem vind. Laat ik hem hier voor zichzelf laten spreken...
Zie ook het "Manifesto for a New We" dat hij noemt in zijn toespraak.
Zie ook het "Manifesto for a New We" dat hij noemt in zijn toespraak.
9/29/2009
Stropdassen en snelle kapsels van linkse hobbyisten
Een tijdje geleden hadden we op Orkut een discussie over wat discourse analysis is. Ik heb toen deze beschrijving aangehaald:
Discourse analysis has a double aim: a systematic theoretical and descriptive account of
(a) the structures and strategies, at various levels, of written and spoken discourse, seen both
as a textual object and as a form of sociocultural practice and interaction, and
as a textual object and as a form of sociocultural practice and interaction, and
(b) the relationships of these properties of text and talk with the relevant structures of their cognitive, social, cultural, and historical contexts.
In sum, discourse analysis studies text in context.
In sum, discourse analysis studies text in context.
Gisteren zag ik in de Volkskrant een artikel waarbij mij opviel hoe groot de invloed is van het heersende discours op onze interpretatie van de werkelijkheid en ons handelen. Het artikel gaat over een jubileumdag ter ere van 60 jaar Nederlandse ontwikkelingssamenwerking. Dat lijkt me een mooi moment om terug te kijken naar de afgelopen 60 jaar; welke resultaten zijn er behaald, wat kan er verbeterd worden, en om vooruit te kijken; wat zijn de plannen voor de toekomst en waarom is ontwikkelingssamenwerking juist nu belangrijk. Een visie op het functioneren van ontwikkelingssamenwerking komt echter te weinig aan bod in het artikel (al wordt er wel een trend genoemd van meer samenwerking met het bedrijfsleven en worden er wel een paar punten genoemd tussen de regels door).
De strekking van het artikel is dat Wilders vindt dat ontwikkelingssamenwerking een linkse hobby is waar veel te veel geld aan wordt uitgegeven, en dat in het algemeen het draagvlak voor ontwikkelingssamenwerking in Nederland afneemt. Ontwikkelingsorganisaties proberen nu hun imago op te poetsen door te benadrukken dat de meeste 'hulpverleners' tegenwoordig een pak dragen, dus het zijn niet alleen van die softe ouderwetse geitenwollensokken types.
Waarom duiken de populistische uitspraken van Wilders in zo ongeveer ieder krantenartikel op? Hij is geen minister van ontwikkelingssamenwerking, daarvoor hebben we Koenders en die kan heel goed zijn visie geven op het verleden, heden en de toekomst van ontwikkelingssamenwerking. Waarom heeft iedereen blijkbaar het gevoel zich te moeten verweren tegen Wilders? (De ondertitel van het artikel is: Ontwikkelingsorganisaties weren zich op jubileumdag tegen aanvallen op hun "linkse hobby".)
"Ontwikkelingssamenwerking is allang geen zaak meer van geitenwollen sokken. Kalende heren met bonte hemden en linnen schoudertasjes zijn op de bijeenkomst veruit in de minderheid. Veel dertigers en veertigers in pak-met-das, en jongeren met snelle kapsels."
Aan de ene kant zijn er woorden als: linkse hobby, afbrokkelend draagvlak, aanzwellende kritiek op 'nut en noodzaak' van ontwikkelingshulp. De basis van het discours is kritiek; ontwikkelingsorganisaties reageren op een negatieve houding vanuit de samenleving en de politiek, in plaats van dat ze hun eigen onafhankelijke visie op ontwikkelingssamenwerking uitdragen. Ik weet niet of dit de sfeer was van de jubileumdag want daar was ik niet bij, maar dit is wel de toon van het artikel. Een verongelijkte toon, van de hulpverleners (ook een woord dat volgens mij niet meer gebruikt wordt in het kader van gelijkwaardige samenwerking tussen Noord en Zuid): "Jullie moeten niet zo onaardig doen, we gaan heus wel met onze tijd mee, kijk maar naar de mannen in pak en de snelle kapsels."
Alsof het succes van ontwikkelingssamenwerking afhankelijk is van de hoeveelheid stropdassen en snelle kapsels. Het maakt mij niet uit wat voor kleren mensen dragen, het gaat mij om de resultaten die ze behalen. Voor zover het zin heeft om te proberen Wilders en zijn aanhangers te overtuigen denk ik dat zij ook meer geinteresseerd zijn in resultaten.
Change
Every time I fall down
It’s a new beginning
Trying to rise up
Has more to love than winning
I love it when the moment of change comes
I love it when the road is clear
I love it when the moment of change comes
The beginning of the end of fear
We all rise up my friend
Rise up slow
We all rise up my friend, to grow
From running around the world
To standing still
From taking all the earth can give
To knowing when you've had your fill
From our saying hello
When the dancing begins
From the meeting of our eyes
To the tingling touch of skin
I love it when the moment of change comes
I love it when the road is free
I love it when the moment of change comes
The open road and me
9/25/2009
Dialoog - open ontmoeting met de ander
Ik vind de dialoog als middel ter bevordering van (intercultureel) contact en sociale cohesie heel interessant. In het denken over Levinas en intercultureel contact is de dialoog belangrijk, want Levinas beschrijft het effect, het morele appel dat uitgaat van het kwetsbare gezicht van de ander, het gezicht dat ik voor mij zie. Een dialoog is bij uitstek een gelegenheid waarbij ik een ander ontmoet die ik niet ken, en waarbij ik mij inleef in de situatie van de ander, en besef dat ik voor de ander verantwoordelijk ben, voor hoe ik met hem of haar omga.
Afgelopen maandag zat ik aan een dialoogtafel tijdens de Nacht van de Vrede in Amsterdam (het suikerfeest in het souterrain). En gisteren ging ik naar een training voor de Dag van de Dialoog op 3 november in Utrecht (daar ging ik heen als vluchtelingen ambassadeur en mogelijk gespreksleider van een dialoogtafel bij Vluchtelingenwerk).
Gisteravond werd uitgelegd wat het verschil is tussen een debat en een dialoog. Bij een debat probeer je de ander te overtuigen. Je probeert het debat te winnen. Je luistert selectief naar de ander, je probeert een zwakke plek te ontdekken in zijn of haar argumentatie. Een debat is een strijd. Een dialoog is een open gesprek. Je vertelt allebei over je persoonlijke ervaringen. Je luistert aandachtig naar wat de ander zegt, je leeft je in.
Een dialoog is veel geschikter om bruggen te bouwen dan een debat, want we zijn samen, niet tegenover elkaar. Als ik me inleef in de ander neem ik veel eerder mijn verantwoordelijkheid voor de ander op mij.
Tijdens de Nacht van de Vrede was het aan onze tafel (helaas) geen dialoog, maar juist een fel debat. Dat kwam vooral doordat de gespreksleider stellingen voorlas met uitspraken van Wilders. Onze tafel bestond voor de meerderheid uit moslims, uit allerlei verschillende landen. En met mij inbegrepen waren er drie westerse vrouwen, waarvan een met een duidelijk afwijkende mening ten opzichte van de "heersende opinie" aan tafel. Ik merkte dat ik fel, koppig, emotioneel was in de discussie met haar. Eigenlijk wilde ik dat niet. Ik was niet zo fel omdat ik geloof dat ik de absolute waarheid in pacht heb. Ik denk niet dat ik het beter weet dan haar, ik denk ook niet dat ik haar beter kan overtuigen als ik bijna boos word. Ik word boos omdat ik de uitspraken van Wilders onrechtvaardig vind, en ik niet begrijp hoe zij het daarmee eens kan zijn (tenminste voor een deel). Een van de stellingen was dat Wilders gelijk heeft met zijn film Fitna, dat de islam inderdaad een probleem met zich mee brengt voor de Nederlandse samenleving. "Wat is dan het probleem van de islam?" vroeg ik. Niemand kon daar antwoord op geven. Uiteindelijk zei iemand dat extremisten het probleem zijn. Dat klopt, maar dan moet Wilders niet doen alsof de islam in het algemeen het probleem is. Het gesprek die avond ging ook weer over het berekenen van wat een allochtoon kost. Ik vind dat een vorm van (cultureel) racisme, om alleen te berekenen wat allochtonen kosten en niet wat autochtonen kosten.
Ik heb het gevoel dat Wilders de problemen generaliseert en overdrijft. Hierdoor worden gevoelens van onveiligheid, vervreemding en xenofobie versterkt en neemt polarisatie toe. We krijgen een populistisch, simplistisch, verhard emotioneel discours. En ik ga daar zelf in mee, omdat ik mij wil verzetten tegen wat ik zie als onrecht. Het zou beter zijn als ik de emoties zou loslaten en over kon gaan op een rustig genuanceerd neutraler betoog.
We komen niet veel verder met zo'n emotionele discussie, want we bijten ons allebei vast in onze eigen standpunten. Dit is wat op Orkut ook vaak gebeurt. Een rustige respectvolle open dialoog is beter. Ik kan leren van de ander als ik echt luister en mij in de ander verplaats. Naar mijzelf luisteren heeft weinig zin want ik weet al wat ik vind.
Met de Dag van de Dialoog is het doel om open respectvolle gesprekken te voeren, dus dan gaat het vast beter, zonder stellingen van Wilders. Het thema is thuisvoelen. Als vluchtelingenambassadeur help ik mee met de organisatie van een dialoogtafel bij Vluchtelingenwerk Midden-Nederland. Wil je ook een Levinasiaanse ontmoeting met de ander (anderen, vluchtelingen), meld je dan aan voor de Dag van de Dialoog op 3 november.
Afgelopen maandag zat ik aan een dialoogtafel tijdens de Nacht van de Vrede in Amsterdam (het suikerfeest in het souterrain). En gisteren ging ik naar een training voor de Dag van de Dialoog op 3 november in Utrecht (daar ging ik heen als vluchtelingen ambassadeur en mogelijk gespreksleider van een dialoogtafel bij Vluchtelingenwerk).Gisteravond werd uitgelegd wat het verschil is tussen een debat en een dialoog. Bij een debat probeer je de ander te overtuigen. Je probeert het debat te winnen. Je luistert selectief naar de ander, je probeert een zwakke plek te ontdekken in zijn of haar argumentatie. Een debat is een strijd. Een dialoog is een open gesprek. Je vertelt allebei over je persoonlijke ervaringen. Je luistert aandachtig naar wat de ander zegt, je leeft je in.
Een dialoog is veel geschikter om bruggen te bouwen dan een debat, want we zijn samen, niet tegenover elkaar. Als ik me inleef in de ander neem ik veel eerder mijn verantwoordelijkheid voor de ander op mij.
Tijdens de Nacht van de Vrede was het aan onze tafel (helaas) geen dialoog, maar juist een fel debat. Dat kwam vooral doordat de gespreksleider stellingen voorlas met uitspraken van Wilders. Onze tafel bestond voor de meerderheid uit moslims, uit allerlei verschillende landen. En met mij inbegrepen waren er drie westerse vrouwen, waarvan een met een duidelijk afwijkende mening ten opzichte van de "heersende opinie" aan tafel. Ik merkte dat ik fel, koppig, emotioneel was in de discussie met haar. Eigenlijk wilde ik dat niet. Ik was niet zo fel omdat ik geloof dat ik de absolute waarheid in pacht heb. Ik denk niet dat ik het beter weet dan haar, ik denk ook niet dat ik haar beter kan overtuigen als ik bijna boos word. Ik word boos omdat ik de uitspraken van Wilders onrechtvaardig vind, en ik niet begrijp hoe zij het daarmee eens kan zijn (tenminste voor een deel). Een van de stellingen was dat Wilders gelijk heeft met zijn film Fitna, dat de islam inderdaad een probleem met zich mee brengt voor de Nederlandse samenleving. "Wat is dan het probleem van de islam?" vroeg ik. Niemand kon daar antwoord op geven. Uiteindelijk zei iemand dat extremisten het probleem zijn. Dat klopt, maar dan moet Wilders niet doen alsof de islam in het algemeen het probleem is. Het gesprek die avond ging ook weer over het berekenen van wat een allochtoon kost. Ik vind dat een vorm van (cultureel) racisme, om alleen te berekenen wat allochtonen kosten en niet wat autochtonen kosten.
Ik heb het gevoel dat Wilders de problemen generaliseert en overdrijft. Hierdoor worden gevoelens van onveiligheid, vervreemding en xenofobie versterkt en neemt polarisatie toe. We krijgen een populistisch, simplistisch, verhard emotioneel discours. En ik ga daar zelf in mee, omdat ik mij wil verzetten tegen wat ik zie als onrecht. Het zou beter zijn als ik de emoties zou loslaten en over kon gaan op een rustig genuanceerd neutraler betoog.
We komen niet veel verder met zo'n emotionele discussie, want we bijten ons allebei vast in onze eigen standpunten. Dit is wat op Orkut ook vaak gebeurt. Een rustige respectvolle open dialoog is beter. Ik kan leren van de ander als ik echt luister en mij in de ander verplaats. Naar mijzelf luisteren heeft weinig zin want ik weet al wat ik vind.
Met de Dag van de Dialoog is het doel om open respectvolle gesprekken te voeren, dus dan gaat het vast beter, zonder stellingen van Wilders. Het thema is thuisvoelen. Als vluchtelingenambassadeur help ik mee met de organisatie van een dialoogtafel bij Vluchtelingenwerk Midden-Nederland. Wil je ook een Levinasiaanse ontmoeting met de ander (anderen, vluchtelingen), meld je dan aan voor de Dag van de Dialoog op 3 november.
9/24/2009
Don't walk away
Don't walk awayYoussou N'dour & Sting
Joko - from village to town
Often devided
To keep the people on different sides
Confrontations and poisoning
I am just sitting here
And wondering why
Why don't we talk about it?
Why does it so scare us?
We all need a peaceful life
Come on now, we must share it
9/18/2009
Het zijn net mensen
Hier is nog een tekst die ik in Senegal heb geschreven, die nog niet op de weblog stond:
We hadden een mooi gesprek in het restaurant van Yassine (over politiek, kunst, ontwikkelingssamenwerking en van alles). Dave zei dat hij het in het begin onwennig vond in Diofior / Senegal, dat het even duurde voor hij zijn draai had gevonden. Hij was er bijvoorbeeld niet aan gewend om zoveel donkere mensen om zich heen te zien. In het begin zag hij vooral alle dingen die hier anders zijn dan in Europa. Maar nu voelt hij zich helemaal op zijn gemak; de afgelopen dagen heeft hij net zo geleefd als de mensen hier: opstaan, even ontbijten, wat door het dorp wandelen en iedereen gedag zeggen, ergens thee gaan drinken, lunchen, wat voetballen, etc. Zijn conclusie is dat we allemaal, wit en zwart, uiteindelijk fundamenteel hetzelfde zijn, ondanks alle verschillen die er verder zijn wat betreft cultuur, religie, geschiedenis, omgeving en manier van leven. Ik was ontroerd toen hij dat zei. Dat is voor mij de hoofdreden, het doel van waarom ik mensen hier naartoe breng. De cultuurverschillen kunnen groot zijn, sommige dingen vind je goed, andere dingen wijs je af, maar als je intensief optrekt met de mensen hier, dan besef je dat we allemaal mensen zijn en dat we daarin gelijk zijn. Als je dat beseft dan is het niet meer mogelijk om racist te zijn.
We hadden een mooi gesprek in het restaurant van Yassine (over politiek, kunst, ontwikkelingssamenwerking en van alles). Dave zei dat hij het in het begin onwennig vond in Diofior / Senegal, dat het even duurde voor hij zijn draai had gevonden. Hij was er bijvoorbeeld niet aan gewend om zoveel donkere mensen om zich heen te zien. In het begin zag hij vooral alle dingen die hier anders zijn dan in Europa. Maar nu voelt hij zich helemaal op zijn gemak; de afgelopen dagen heeft hij net zo geleefd als de mensen hier: opstaan, even ontbijten, wat door het dorp wandelen en iedereen gedag zeggen, ergens thee gaan drinken, lunchen, wat voetballen, etc. Zijn conclusie is dat we allemaal, wit en zwart, uiteindelijk fundamenteel hetzelfde zijn, ondanks alle verschillen die er verder zijn wat betreft cultuur, religie, geschiedenis, omgeving en manier van leven. Ik was ontroerd toen hij dat zei. Dat is voor mij de hoofdreden, het doel van waarom ik mensen hier naartoe breng. De cultuurverschillen kunnen groot zijn, sommige dingen vind je goed, andere dingen wijs je af, maar als je intensief optrekt met de mensen hier, dan besef je dat we allemaal mensen zijn en dat we daarin gelijk zijn. Als je dat beseft dan is het niet meer mogelijk om racist te zijn.
Het tijdperk van het niet-weten
Ik sprak laatst iemand die haar baan heeft opgezegd na een burn-out en die apart is gaan wonen van haar vriend, om wat lucht te krijgen. En zij is niet bepaald de enige in mijn omgeving die het niet meer weet wat betreft werk, relatie en leven. Ze zei dat dit het tijdperk is van het niet-weten, van het zoeken. Dat hoort bij het dertigers-dilemma, wat overigens niet wil zeggen dat het meteen ophoudt zodra je veertig wordt...
Dus we gooien er nog een cursus mindfulness tegenaan, om weer in de flow te komen (onder het motto van Loesje: "u zweeft, wij vangen" gooien we er ook flink wat geld tegenaan). Het kan een teken zijn dat het individualisme, materialisme en de onverschilligheid zijn doorgeslagen, dat we het niet meer weten, de Nederlandse dertigers (en twintigers, veertigers, etc.). Maar deze ontwikkelingen zijn denk ik niet alleen negatief. Mijn moeder zei dat ik geen Nederlander ben in mijn denken en doen. Maar ik ben wel een niet-weter, een zoeker.
In Senegal hoef je niet te zoeken: je ouders bepalen wat voor werk je gaat doen en met wie je trouwt (misschien houden ze nog rekening met je persoonlijke voorkeur). Je blijft je leven lang bij die partner want als gescheiden vrouw heb je geen leven in Senegal en ook geen werk / inkomsten (en geen bijstandsuitkering). Het werk dat kinderen gaan doen is hetzelfde als wat hun ouders deden. Je werk en je partner vind je in het dorp waar je woont. Daar blijf je de rest van je leven. Er valt dus niet zoveel te kiezen of te zoeken. Als je gezond bent, met je familie, je hebt genoeg te eten en je partner is lief voor je, dan is het goed. Zo niet dan accepteer je je lot.
Het hoort bij mij om een zoeker te zijn. Ik vind het fijn dat mijn ouders niet de keuzes voor mij maken, dat ik dat zelf kan doen. Ik heb altijd over alles getwijfeld, dat is mijn aard. Van jongs af aan had ik niet het gevoel op veel zekerheden terug te kunnen vallen. Dus het past bij mij om te zoeken, te twijfelen, een weg in te slaan en dan bij te sturen. Maar het is niet zo dat ik doelloos ronddool. Ik heb mijn lotsbestemming voor ogen en ik hou vol om die kant op te blijven gaan. Ik weet wat ik wil: met mijn eigen bedrijfje Multi-Pass projecten organiseren in Senegal. Dus ik ben er eigenlijk al. En tegelijkertijd heb ik nog een lange weg te gaan, een zoektocht naar de beste manier om mijn bestemming te bereiken.
Dus we gooien er nog een cursus mindfulness tegenaan, om weer in de flow te komen (onder het motto van Loesje: "u zweeft, wij vangen" gooien we er ook flink wat geld tegenaan). Het kan een teken zijn dat het individualisme, materialisme en de onverschilligheid zijn doorgeslagen, dat we het niet meer weten, de Nederlandse dertigers (en twintigers, veertigers, etc.). Maar deze ontwikkelingen zijn denk ik niet alleen negatief. Mijn moeder zei dat ik geen Nederlander ben in mijn denken en doen. Maar ik ben wel een niet-weter, een zoeker.
In Senegal hoef je niet te zoeken: je ouders bepalen wat voor werk je gaat doen en met wie je trouwt (misschien houden ze nog rekening met je persoonlijke voorkeur). Je blijft je leven lang bij die partner want als gescheiden vrouw heb je geen leven in Senegal en ook geen werk / inkomsten (en geen bijstandsuitkering). Het werk dat kinderen gaan doen is hetzelfde als wat hun ouders deden. Je werk en je partner vind je in het dorp waar je woont. Daar blijf je de rest van je leven. Er valt dus niet zoveel te kiezen of te zoeken. Als je gezond bent, met je familie, je hebt genoeg te eten en je partner is lief voor je, dan is het goed. Zo niet dan accepteer je je lot.
Het hoort bij mij om een zoeker te zijn. Ik vind het fijn dat mijn ouders niet de keuzes voor mij maken, dat ik dat zelf kan doen. Ik heb altijd over alles getwijfeld, dat is mijn aard. Van jongs af aan had ik niet het gevoel op veel zekerheden terug te kunnen vallen. Dus het past bij mij om te zoeken, te twijfelen, een weg in te slaan en dan bij te sturen. Maar het is niet zo dat ik doelloos ronddool. Ik heb mijn lotsbestemming voor ogen en ik hou vol om die kant op te blijven gaan. Ik weet wat ik wil: met mijn eigen bedrijfje Multi-Pass projecten organiseren in Senegal. Dus ik ben er eigenlijk al. En tegelijkertijd heb ik nog een lange weg te gaan, een zoektocht naar de beste manier om mijn bestemming te bereiken.
9/11/2009
Princesa de Africa
Als je Senegal wilt ervaren dan moet je deze film kijken, dit is hoe Senegal is...
Ik weet niet hoe het voor een buitenstaander is (misschien is de polygamie schokkend of de film zelf triest, of misschien toch moeilijk te begrijpen), maar voor mij laat deze film zien waarom ik verliefd ben geworden op dit land. Ik heb de film vanavond gezien met Mamadou, tijdens het Africa in the Picture festival. De film laat zien zonder te oordelen. Het is geen speelfilm maar een documentaire, het is echt. Het raakt me. Ik denk niet dat ik kan uitleggen waarom. Ik ben mijn hart verloren aan Senegal.
It's time to realise
What you say
What you did
What you know
Live the life you love
Love the live you live
9/09/2009
Wat levert het op?
Dus Wilders wil weten wat allochtonen kosten. We kunnen ook nog eens kijken naar wat gehandicapten kosten en werklozen, bejaarden, enzovoort. Iedereen die te veel kost en te weinig oplevert zetten we het land uit. Dan moeten we ook vooral kijken naar wat directeuren van grote bedrijven en ministers eigenlijk bijdragen in verhouding tot wat zij kosten. En als we dan mensen het land uit gaan gooien, laten we dan beginnen met Wilders; hij kost veel meer dan hij oplevert, hij creeert alleen maar problemen ;)
9/07/2009
Benefiet voor Mbokatoor
Benefiet voor “Mbokatoor”
Zondag 20 september
Café Averechts, Lijsterstraat 49 in Utrecht
Zondag 20 september
Café Averechts, Lijsterstraat 49 in Utrecht
Kom genieten van een Senegalese maaltijd, live muziek, foto's en film
en help daarmee gehandicapten in Senegal
Deze zomer zijn tien jongeren met het programma Xplore naar Senegal gegaan om mee te helpen met het gehandicaptencentrum Mbokatoor in het dorp Diofior ('mbokatoor' betekent 'samen' in de lokale taal het Sérère). In het centrum leren gehandicapten een vak, zodat zij aan het werk kunnen en in hun onderhoud kunnen voorzien. Op dit moment bestaat het centrum uit een naaiatelier en een zeep- en kaarsenatelier. Met dit benefietfeest willen we geld inzalemen voor een kunstwerkplaats (voor het maken van schilderijen, houten beelden en sieraden), een restaurant en een computercentrum. Wilde Ganzen betaalt een premie over het geld wat we inzamelen.
Programma:
17.00 Welkom
18.00 Projectfilm en muziek
19.00 Senegalese maaltijd (kosten 10 euro)
20.00 Baban leest zijn gedichten voor
20.15 Presentatie Xplore project gehandicaptencentrum
20.45 Percussieduo Araz & Esther
21.00 Vrolijke wereldmuziek (live)
01.00 Afsluiting
9/04/2009
Ik heb je nodig
Ik heb je nodig in deze vluchtige tijd
Om de afstand van mij naar mij
Af te nemen
Ik heb jou nodig
Om dichter bij het leven te zijn
Je bent welkom
In mijn wereld
Zie de nieuwe website van Baban: http://www.dichterbijbaban.nl/
9/01/2009
Onwennig
Het is vreemd om weer thuis te zijn. Na lange tijd ver weg geweest te zijn is het alsof de persoon die nu terug gekomen is niet dezelfde is als die in juni naar Senegal is vertrokken, alsof ik de plaats heb ingenomen van iemand anders. Dat heb ik eerder zo ervaren en het gaat wel weer over, maar toch blijft het vreemd.
Nu ik na drie maanden de krant weer lees schokt het nieuws me. Wat leven we in een kille harde onverschillige samenleving. We zijn vergeten wat echt belangrijk is. We maken ons druk over regelgeving en procedures. Er is zoveel geweld en hypocrisie.
Ik vind het naar dat Tariq Ramadan ontslagen is. Het was vast niet slim van hem om een programma te presenteren voor een Iraanse zender, maar ik heb het idee dat de gemeente en de universiteit van Rotterdam alleen een excuus zochten om van hem af te komen.
Gelukkig las ik vandaag ook een goed artikel in de krant: van de bekende socioloog Jaap Dronkers. Ik vind het belangrijk om precies te zijn met het soort argumenten dat gebruikt wordt om een beslissing te onderbouwen. Als het gaat om de normen en waarden die een school uitdraagt, zeg dan niet dat het gaat om verbetering van het onderwijs. Als je de onderwijskwaliteit wilt aanpakken dan moet je dat ook doen voor scholen die slechter scoren dan de As-Siddieq school. Als de eigenlijke reden gebrek aan aandacht voor integratie en actief burgerschap is, wees daar dan duidelijk over...
Nu ik na drie maanden de krant weer lees schokt het nieuws me. Wat leven we in een kille harde onverschillige samenleving. We zijn vergeten wat echt belangrijk is. We maken ons druk over regelgeving en procedures. Er is zoveel geweld en hypocrisie.
Ik vind het naar dat Tariq Ramadan ontslagen is. Het was vast niet slim van hem om een programma te presenteren voor een Iraanse zender, maar ik heb het idee dat de gemeente en de universiteit van Rotterdam alleen een excuus zochten om van hem af te komen.
Gelukkig las ik vandaag ook een goed artikel in de krant: van de bekende socioloog Jaap Dronkers. Ik vind het belangrijk om precies te zijn met het soort argumenten dat gebruikt wordt om een beslissing te onderbouwen. Als het gaat om de normen en waarden die een school uitdraagt, zeg dan niet dat het gaat om verbetering van het onderwijs. Als je de onderwijskwaliteit wilt aanpakken dan moet je dat ook doen voor scholen die slechter scoren dan de As-Siddieq school. Als de eigenlijke reden gebrek aan aandacht voor integratie en actief burgerschap is, wees daar dan duidelijk over...
