9/18/2009
Het tijdperk van het niet-weten
Ik sprak laatst iemand die haar baan heeft opgezegd na een burn-out en die apart is gaan wonen van haar vriend, om wat lucht te krijgen. En zij is niet bepaald de enige in mijn omgeving die het niet meer weet wat betreft werk, relatie en leven. Ze zei dat dit het tijdperk is van het niet-weten, van het zoeken. Dat hoort bij het dertigers-dilemma, wat overigens niet wil zeggen dat het meteen ophoudt zodra je veertig wordt...
Dus we gooien er nog een cursus mindfulness tegenaan, om weer in de flow te komen (onder het motto van Loesje: "u zweeft, wij vangen" gooien we er ook flink wat geld tegenaan). Het kan een teken zijn dat het individualisme, materialisme en de onverschilligheid zijn doorgeslagen, dat we het niet meer weten, de Nederlandse dertigers (en twintigers, veertigers, etc.). Maar deze ontwikkelingen zijn denk ik niet alleen negatief. Mijn moeder zei dat ik geen Nederlander ben in mijn denken en doen. Maar ik ben wel een niet-weter, een zoeker.
In Senegal hoef je niet te zoeken: je ouders bepalen wat voor werk je gaat doen en met wie je trouwt (misschien houden ze nog rekening met je persoonlijke voorkeur). Je blijft je leven lang bij die partner want als gescheiden vrouw heb je geen leven in Senegal en ook geen werk / inkomsten (en geen bijstandsuitkering). Het werk dat kinderen gaan doen is hetzelfde als wat hun ouders deden. Je werk en je partner vind je in het dorp waar je woont. Daar blijf je de rest van je leven. Er valt dus niet zoveel te kiezen of te zoeken. Als je gezond bent, met je familie, je hebt genoeg te eten en je partner is lief voor je, dan is het goed. Zo niet dan accepteer je je lot.
Het hoort bij mij om een zoeker te zijn. Ik vind het fijn dat mijn ouders niet de keuzes voor mij maken, dat ik dat zelf kan doen. Ik heb altijd over alles getwijfeld, dat is mijn aard. Van jongs af aan had ik niet het gevoel op veel zekerheden terug te kunnen vallen. Dus het past bij mij om te zoeken, te twijfelen, een weg in te slaan en dan bij te sturen. Maar het is niet zo dat ik doelloos ronddool. Ik heb mijn lotsbestemming voor ogen en ik hou vol om die kant op te blijven gaan. Ik weet wat ik wil: met mijn eigen bedrijfje Multi-Pass projecten organiseren in Senegal. Dus ik ben er eigenlijk al. En tegelijkertijd heb ik nog een lange weg te gaan, een zoektocht naar de beste manier om mijn bestemming te bereiken.
Dus we gooien er nog een cursus mindfulness tegenaan, om weer in de flow te komen (onder het motto van Loesje: "u zweeft, wij vangen" gooien we er ook flink wat geld tegenaan). Het kan een teken zijn dat het individualisme, materialisme en de onverschilligheid zijn doorgeslagen, dat we het niet meer weten, de Nederlandse dertigers (en twintigers, veertigers, etc.). Maar deze ontwikkelingen zijn denk ik niet alleen negatief. Mijn moeder zei dat ik geen Nederlander ben in mijn denken en doen. Maar ik ben wel een niet-weter, een zoeker.
In Senegal hoef je niet te zoeken: je ouders bepalen wat voor werk je gaat doen en met wie je trouwt (misschien houden ze nog rekening met je persoonlijke voorkeur). Je blijft je leven lang bij die partner want als gescheiden vrouw heb je geen leven in Senegal en ook geen werk / inkomsten (en geen bijstandsuitkering). Het werk dat kinderen gaan doen is hetzelfde als wat hun ouders deden. Je werk en je partner vind je in het dorp waar je woont. Daar blijf je de rest van je leven. Er valt dus niet zoveel te kiezen of te zoeken. Als je gezond bent, met je familie, je hebt genoeg te eten en je partner is lief voor je, dan is het goed. Zo niet dan accepteer je je lot.
Het hoort bij mij om een zoeker te zijn. Ik vind het fijn dat mijn ouders niet de keuzes voor mij maken, dat ik dat zelf kan doen. Ik heb altijd over alles getwijfeld, dat is mijn aard. Van jongs af aan had ik niet het gevoel op veel zekerheden terug te kunnen vallen. Dus het past bij mij om te zoeken, te twijfelen, een weg in te slaan en dan bij te sturen. Maar het is niet zo dat ik doelloos ronddool. Ik heb mijn lotsbestemming voor ogen en ik hou vol om die kant op te blijven gaan. Ik weet wat ik wil: met mijn eigen bedrijfje Multi-Pass projecten organiseren in Senegal. Dus ik ben er eigenlijk al. En tegelijkertijd heb ik nog een lange weg te gaan, een zoektocht naar de beste manier om mijn bestemming te bereiken.
Comments:
<< Home
oh, is dat het?!
de reden dat ik ben gaan scheiden, dat ik 38 jaar ben??
*grijns*
nee, toch niet helemaal.
Twijfelen en zoeken is goed. Beter dan star en betweterig zijn.
Post a Comment
de reden dat ik ben gaan scheiden, dat ik 38 jaar ben??
*grijns*
nee, toch niet helemaal.
Twijfelen en zoeken is goed. Beter dan star en betweterig zijn.
<< Home
