5/28/2007
Een trots diep van binnen
Beestje, o zo schuw en kleinJe droomt van Groot en Dapper zijn
Je durft, zo kwetsbaar nog van binnen
Niet goed met leven te beginnen
De tijd gaat haastig langs je heen
Je kansen komen – gaan meteen
Bang vogeltje
Je kunt heus leren vliegen
Je durft alleen
Je vleugels niet proberen
De iemand die je graag wou zijn
Die word je nooit want je bent klein
Maar niemand anders heeft de krachten
Die nu nog slapend in je wachten
Je zou een leider kunnen worden
Door helemaal jezelf te zijn
Je zou zelfs je gevoeligheid
Waar je nu zo onder lijdt
Juist nog meer kunnen versterken
Dan zal hij voor je gaan werken
Verborgen deuren voor je vinden
Die niemand eerder heeft gezien
En je zult bovendien
Een trots ervaren diep van binnen
Die niet op hoogmoed is gestoeld
Maar die jou leert dat met het Kleine
Soms ook het Grote wordt bedoeld
Die nu nog slapend in je wachten
Je zou een leider kunnen worden
Door helemaal jezelf te zijn
Je zou zelfs je gevoeligheid
Waar je nu zo onder lijdt
Juist nog meer kunnen versterken
Dan zal hij voor je gaan werken
Verborgen deuren voor je vinden
Die niemand eerder heeft gezien
En je zult bovendien
Een trots ervaren diep van binnen
Die niet op hoogmoed is gestoeld
Maar die jou leert dat met het Kleine
Soms ook het Grote wordt bedoeld
Dit is een gedicht uit "De Teh van Knorretje". Op 28 september 1995 schreef ik het gedicht in mijn vragenschrift. Ik denk er vaak aan terug de laatste tijd.
Mijn verlegenheid / onzekerheid / gebrek aan assertiviteit is iets waar ik mee worstel zolang ik mij kan herinneren. Die onzekerheid en twijfel maakt dat ik mij klein voel.
Het gedicht is heel mooi vind ik. Vooral van "helemaal jezelf te zijn" en "je gevoeligheid juist versterken" en "een trots ervaren diep van binnen".
De iemand die ik graag wil zijn, die word ik nooit. Ik kan alleen gelukkig zijn als ik helemaal mezelf ben, ik zal nooit gelukkig zijn als ik probeer iemand anders te worden, iets wat niet bij mij past. Mijn leven is heftig op dit moment, er gebeurt veel. Het is zwaar maar ook mooi om intens te leven. Ik heb het gevoel dat ik mijn vleugels steeds beter vertrouw. De krachten in mij worden wakker. En het klinkt niet meer als een schrale troost dat mijn sociale handicap ook positieve kanten heeft. Ik begrijp steeds beter waarom mijn gevoeligheid mij enorm kan helpen, verborgen deuren voor mij vindt, die niemand anders zien kan. Het gevoel van onveiligheid van vroeger heeft mijn gevoeligheid versterkt. Ik wil niet door een donderbui overvallen worden, ik steek mijn voelsprieten ver uit om te voelen of er onweer in de lucht hangt. Ik ben alert om snel een schuilplaats te kunnen vinden als het onweer losbarst.
Als er ruzie in de lucht hangt, als mensen geërgerd zijn, als ik mij gekwetst voel, als ik iets oneerlijk vind, dan ben ik mij daar sterk van bewust. Als de luchtdruk verandert dan voel ik dat meteen. Dat is handig, om zo'n thermometer te hebben, om snel door te hebben wat er aan de hand is, om mijn eigen gevoelens te begrijpen en bewust te voelen, ernaar te luisteren en ernaar te handelen.
Ik ga het steeds belangrijker vinden: goed voelen naar waar mijn hart zijn armpjes naar uitstrekt, goed voelen hoe de sfeer is in mijn leven, doen wat goed voelt, steeds voelen naar wat ik écht belangrijk vind en steeds daarvoor kiezen, het nooit laten ondersneeuwen of wegdrukken.
Ik heb me soms gevoeld als een plantje dat probeert te groeien terwijl het geplet wordt door een grote schoen. Ik heb nu het gevoel dat de schoen weg is, dat het plantje opeens alle ruimte heeft en zijn blaadjes naar alle kanten toe uit kan strekken en opgelucht en vrij kan ademen.
