10/06/2009
Ontwikkelingsgeld voor vrouwen
Ik was naar een debat van de Oikocredit debattour vanavond. Het was goed georganiseerd en interessant. Van tevoren vroeg ik me af wat ik eraan zou hebben, aan debatteren, of ik mijn tijd niet beter kon besteden. Maar net als met de KPA Wilde Ganzen dag van afgelopen zaterdag zijn dit soort gelegenheden geschikt om te netwerken in de pauzes en met de borrel. En ook al heb ik er misschien niet direct iets aan, toch is het goed om stil te staan bij mijn werk en met anderen van gedachten te wisselen.
Het is frustrerend dat ik zoveel makkelijker schrijf dan dat ik praat. Mijn bijdragen aan het debat kwamen niet helemaal uit de verf. Ik ben niet meer zo verlegen of zenuwachtig voor spreken in het openbaar, maar mijn gedachten zitten toch wel veel helderder in mijn hoofd dan dat ze mijn mond uit komen.
Er waren stellingen en kampen van voor- en tegenstanders (je werd willekeurig ingedeeld).
Een van de stellingen was: "Het grootste deel van ontwikkelingsgeld moet aan vrouwen gegeven worden." Ik zat aan de kant van de voorstanders, waar ik blij mee was.
Karlien de Ruijter (directeur LLiNK) zei na afloop van het debat dat ze geen enkel argument had gehoord van de voorstanders. En dat na ons vurige betoog (en bedankt).
Ik vond het debat soms pijnlijk. Er is iets raars aan de hand met de Nederlandse cultuur vind ik. Aan de ene kant willen mensen niet meer paternalistisch overkomen, dus herhalen ze steeds dat we niet als arrogante westerlingen onze wil moeten opleggen aan de zwakke arme mensen in het Zuiden. Maar mensen zijn niet zwak in het Zuiden, alleen hun situatie is moeilijk. Het wordt al bijna paternalistisch gevonden om er uberhaupt heen te gaan en je mag niet zeggen dat je mensen daar wilt helpen. En dan wordt gezegd dat we niet onze westerse normen van emancipatie moeten opleggen, want misschien willen de vrouwen in ontwikkelingslanden dat helemaal niet. Wat een arrogant idee, dat Westerlingen zo geemancipeerd zouden zijn en Zuiderlingen niet.
Ik ben geen felle feministe, wat betreft de situatie in Nederland interesseert het onderwerp gender issues / emancipatie mij niet zo. Maar ik heb gezien en ervaren hoe vrouwen in Senegal leven. Er werd ook gezegd dat vrouwen het nu al zo zwaar hebben met alles wat zij moeten doen: het huishouden, voor alle kinderen zorgen, op het land werken, naar de markt, etc. Als ze meer geld krijgen voor projecten zou het nog zwaarder worden, werd gezegd. Wat een onzin. Ontwikkelingsgeld is geld voor ontwikkeling, om hen te steunen, om hun lasten te verlichten. Ontwikkelingsgeld wordt nu voor het grootste deel aan mannen gegeven, terwijl vrouwen veruit het meeste werk doen.
Het is belangrijk dat er inkomsten zijn voor vrouwen. Dat maakt hen minder afhankelijk. Er zijn weinig vrouwen die zelf geld verdienen. Er bestaat geen bijstandsuitkering. Het is bijna onmogelijk om te scheiden van je man. Je bent als vrouw afhankelijk van je man en dat maakt je kwetsbaar. Het is niet eerlijk om wel het meeste werk te doen maar geen financiele zekerheden te hebben.
Het is niet makkelijk om een cultuur te veranderen. De verdeling van middelen en daarmee van invloed is daarbij erg belangrijk. Een gehandicapte van centrum Mbokatoor in Diofior zei: "Als je niets hebt dan tel je niet mee in je familie, je wordt niet geïnformeerd over wat er gaande is en je wordt niet betrokken in het nemen van beslissingen. Als je geld inbrengt dan heb je ook iets te zeggen." Ik denk dat dat voor vrouwen net zo goed geldt als voor gehandicapten. Het zal even wennen zijn voor mannen, een situatie waarin vrouwen meer invloed krijgen, en dat is dan jammer voor mannen als ze zich in hun eer voelen aangetast. Maar het is rechtvaardig en nodig om de positie van vrouwen in ontwikkelingslanden te verbeteren. Dat is voor iedereen goed, voor de ontwikkeling van de samenleving als geheel. Natuurlijk is dat wat vrouwen willen, de vrouwen daar zijn niet gek.
Het is frustrerend dat ik zoveel makkelijker schrijf dan dat ik praat. Mijn bijdragen aan het debat kwamen niet helemaal uit de verf. Ik ben niet meer zo verlegen of zenuwachtig voor spreken in het openbaar, maar mijn gedachten zitten toch wel veel helderder in mijn hoofd dan dat ze mijn mond uit komen.
Er waren stellingen en kampen van voor- en tegenstanders (je werd willekeurig ingedeeld).
Een van de stellingen was: "Het grootste deel van ontwikkelingsgeld moet aan vrouwen gegeven worden." Ik zat aan de kant van de voorstanders, waar ik blij mee was.
Karlien de Ruijter (directeur LLiNK) zei na afloop van het debat dat ze geen enkel argument had gehoord van de voorstanders. En dat na ons vurige betoog (en bedankt).
Ik vond het debat soms pijnlijk. Er is iets raars aan de hand met de Nederlandse cultuur vind ik. Aan de ene kant willen mensen niet meer paternalistisch overkomen, dus herhalen ze steeds dat we niet als arrogante westerlingen onze wil moeten opleggen aan de zwakke arme mensen in het Zuiden. Maar mensen zijn niet zwak in het Zuiden, alleen hun situatie is moeilijk. Het wordt al bijna paternalistisch gevonden om er uberhaupt heen te gaan en je mag niet zeggen dat je mensen daar wilt helpen. En dan wordt gezegd dat we niet onze westerse normen van emancipatie moeten opleggen, want misschien willen de vrouwen in ontwikkelingslanden dat helemaal niet. Wat een arrogant idee, dat Westerlingen zo geemancipeerd zouden zijn en Zuiderlingen niet.
Ik ben geen felle feministe, wat betreft de situatie in Nederland interesseert het onderwerp gender issues / emancipatie mij niet zo. Maar ik heb gezien en ervaren hoe vrouwen in Senegal leven. Er werd ook gezegd dat vrouwen het nu al zo zwaar hebben met alles wat zij moeten doen: het huishouden, voor alle kinderen zorgen, op het land werken, naar de markt, etc. Als ze meer geld krijgen voor projecten zou het nog zwaarder worden, werd gezegd. Wat een onzin. Ontwikkelingsgeld is geld voor ontwikkeling, om hen te steunen, om hun lasten te verlichten. Ontwikkelingsgeld wordt nu voor het grootste deel aan mannen gegeven, terwijl vrouwen veruit het meeste werk doen.
Het is belangrijk dat er inkomsten zijn voor vrouwen. Dat maakt hen minder afhankelijk. Er zijn weinig vrouwen die zelf geld verdienen. Er bestaat geen bijstandsuitkering. Het is bijna onmogelijk om te scheiden van je man. Je bent als vrouw afhankelijk van je man en dat maakt je kwetsbaar. Het is niet eerlijk om wel het meeste werk te doen maar geen financiele zekerheden te hebben.
Het is niet makkelijk om een cultuur te veranderen. De verdeling van middelen en daarmee van invloed is daarbij erg belangrijk. Een gehandicapte van centrum Mbokatoor in Diofior zei: "Als je niets hebt dan tel je niet mee in je familie, je wordt niet geïnformeerd over wat er gaande is en je wordt niet betrokken in het nemen van beslissingen. Als je geld inbrengt dan heb je ook iets te zeggen." Ik denk dat dat voor vrouwen net zo goed geldt als voor gehandicapten. Het zal even wennen zijn voor mannen, een situatie waarin vrouwen meer invloed krijgen, en dat is dan jammer voor mannen als ze zich in hun eer voelen aangetast. Maar het is rechtvaardig en nodig om de positie van vrouwen in ontwikkelingslanden te verbeteren. Dat is voor iedereen goed, voor de ontwikkeling van de samenleving als geheel. Natuurlijk is dat wat vrouwen willen, de vrouwen daar zijn niet gek.
Zie ook de Wereldvrouwenconferentie.
En zie www.microkrediet.nl/debat voor de data van debatten in andere plaatsen.
