10/04/2009
Het geweten van Marokkaanse rotjochies
Tijdens de Nacht van de Vrede, waar ik eerder over schreef, zei iemand dat de oorzaak van dat er relatief veel Marokkanen crimineel zijn, is dat het in de genen zit dat Marokkanen gewelddadiger zijn dan andere volken. Daar reageerde ik fel op, ik zei dat het niets met genen te maken heeft, anders zouden Marokkanen in Marokko ook gewelddadig zijn. Het heeft te maken met de situatie in de Nederlandse samenleving.
Ik las net dat neef-nicht huwelijken een risico met zich meebrengen van een verstandelijke handicap of schizofrenie. Daardoor is een hoger dan gemiddeld aandeel van criminele jongeren licht verstandelijk gehandicapt of schizofreen. Dus dan heeft het toch nog iets met genen te maken (maar nog steeds niet veel)...
Ik las dit (over de gevolgen van nicht-neef huwelijken) in een interessant artikel over de integratie van Marokkaanse jeugd in de Nederlandse samenleving. Trees Pels, hoogleraar Opvoeden in de multi-etnische stad, geeft een analyse van de situatie van Marokkaanse probleemjongeren. Ze zegt dat opvoeding in Marokkaanse families meestal niet faalt, al is de opvoeding wel anders dan in een Nederlands gezin. Er wordt doorgaans meer autoritair opgevoed. Gemiddeld wordt er minder gecommuniceerd met de kinderen. Dat gaat echter wel samen met heel veel liefde, zegt Pels. "Zoiets als het doorsnee gezin bij ons in de jaren vijftig - streng maar rechtvaardig. En niet koud of kil, maar warm. In mijn gezin van herkomst was het ook zo."
"De Marokkaanse jochies die je op straat ziet rondhangen, komen vaak uit multi-probleemgezinnen. In die gezinnen is heel veel aan de hand. De vaders hebben het niet kunnen bolwerken en zijn machteloos geworden, de moeders hebben hun kinderen niet kunnen begeleiden en laten hen los. Ze wonen te klein, en binnenshuis is nog het domein van de vrouwen, waardoor de jongens naar buiten geduwd worden. En dan is er ook nog geen geld. Wij kunnen onze kinderen naar tennis sturen, en hockey en schaken, en dat zouden zij ook best willen, maar dat kan niet. Dus de jongens belanden op straat en wat vinden ze daar? Niet die wilde rommelplekken die er vroeger waren. Onze steden zijn totaal kindonvriendelijk geworden. Toen ik hier kwam wonen, waren er nog wilde plekken, waar je ook altijd kinderen zag. Nu is er een speelplekje met een paar wipkippen. Daar zijn kinderen snel op uitgekeken. Er ontstaan snel irritaties, mensen komen naar buiten met een kwaaie kop. Dat is olie op het vuur gooien. Dat verwachten ze, de slachtoffermentaliteit is vaak al een beetje ingesleten en ze kunnen er lekker tegenin. Dan zie je een negatieve spiraal. Ik heb onderzoek gedaan onder die Marokkaanse jongens en hun klachten kwamen hier op neer: er is gebrek aan eigen plekken, er is geen contact met de buren, er is te snel irritatie. Er wordt niet gepraat, dus er is geen positieve sociale controle."
Dit laat al wel zien dat er niet zoiets is als een Marokkaans volk met gewelddadige genen, de reden waarom "Marokkaanse rotjochies" zich zo gedragen, is vanwege de situatie waarin zij zich bevinden, en vanuit een wisselwerking tussen de cultuur van hun ouders en de Nederlandse cultuur.
Pels heeft het over de verhouding tussen een autoritair ethos en een autoritatief ethos. Het autoritaire model houdt in dat je gewend bent jezelf van buiten te laten sturen. Het geweten heb je niet geïnternaliseerd maar je bent eraan gewend dat anderen - je ouders, oudere broers en zussen, andere familieleden, de buren etc. - degenen zijn die jou onder controle houden.
Senegal heeft ook sterk een autoritaire cultuur. Het is een systeem dat best goed kan werken, maar het is ook kwetsbaar. Als ik luister naar mijn eigen innerlijke geweten dan maakt het niet uit wat mensen in mijn omgeving zeggen, ik geef mijn eigen grenzen aan. Als dat niet zo is en er is niemand meer die zegt wat ik wel en niet moet doen, of ik heb besloten (vanwege Nederlandse invloeden) dat ik niet naar mijn ouders / familie hoef te luisteren, dan zijn er geen grenzen, geen controle meer, dan kan ik alles doen. Een model waarbij je naar anderen moet luisteren is ook lastig omdat je moet gehoorzamen, ook al ben je het er totaal niet mee eens. En het is lastig omdat het mensen stimuleert om dingen stiekem te doen. Zolang niemand het weet is er geen probleem. Maar wat je gedaan hebt wordt er niet minder slecht door.
Een Marokkaanse jongere leeft tussen twee werelden: de strenge wereld van zijn of haar ouders en de vrije onzekere kille geïndividualiseerde wereld van de Nederlandse samenleving. Je ouders begrijpen je niet en in de Nederlandse samenleving voel je je niet welkom, niet geaccepteerd. Pels wil Marokkaanse ouders aanmoedigen om over te gaan op het autoritatieve model en meer met hun kinderen te praten. Het leven in deze samenleving is te gecompliceerd, er zijn te veel dilemma's, de zoektocht is onzeker, er is weinig houvast voor jongeren. De ouders kunnen hun kinderen steunen en tegelijkertijd hun gezag behouden als ze praten met hun kinderen, als ze elkaar begrijpen en de ouders de kinderen daarna op weg helpen (al is dat voor veel Marokkaanse ouders geen eenvoudige opgave, zij hebben misschien zelf nog wel behoefte aan iemand die hen op weg helpt in de Nederlandse samenleving).
Ik las net dat neef-nicht huwelijken een risico met zich meebrengen van een verstandelijke handicap of schizofrenie. Daardoor is een hoger dan gemiddeld aandeel van criminele jongeren licht verstandelijk gehandicapt of schizofreen. Dus dan heeft het toch nog iets met genen te maken (maar nog steeds niet veel)...
Ik las dit (over de gevolgen van nicht-neef huwelijken) in een interessant artikel over de integratie van Marokkaanse jeugd in de Nederlandse samenleving. Trees Pels, hoogleraar Opvoeden in de multi-etnische stad, geeft een analyse van de situatie van Marokkaanse probleemjongeren. Ze zegt dat opvoeding in Marokkaanse families meestal niet faalt, al is de opvoeding wel anders dan in een Nederlands gezin. Er wordt doorgaans meer autoritair opgevoed. Gemiddeld wordt er minder gecommuniceerd met de kinderen. Dat gaat echter wel samen met heel veel liefde, zegt Pels. "Zoiets als het doorsnee gezin bij ons in de jaren vijftig - streng maar rechtvaardig. En niet koud of kil, maar warm. In mijn gezin van herkomst was het ook zo."
"De Marokkaanse jochies die je op straat ziet rondhangen, komen vaak uit multi-probleemgezinnen. In die gezinnen is heel veel aan de hand. De vaders hebben het niet kunnen bolwerken en zijn machteloos geworden, de moeders hebben hun kinderen niet kunnen begeleiden en laten hen los. Ze wonen te klein, en binnenshuis is nog het domein van de vrouwen, waardoor de jongens naar buiten geduwd worden. En dan is er ook nog geen geld. Wij kunnen onze kinderen naar tennis sturen, en hockey en schaken, en dat zouden zij ook best willen, maar dat kan niet. Dus de jongens belanden op straat en wat vinden ze daar? Niet die wilde rommelplekken die er vroeger waren. Onze steden zijn totaal kindonvriendelijk geworden. Toen ik hier kwam wonen, waren er nog wilde plekken, waar je ook altijd kinderen zag. Nu is er een speelplekje met een paar wipkippen. Daar zijn kinderen snel op uitgekeken. Er ontstaan snel irritaties, mensen komen naar buiten met een kwaaie kop. Dat is olie op het vuur gooien. Dat verwachten ze, de slachtoffermentaliteit is vaak al een beetje ingesleten en ze kunnen er lekker tegenin. Dan zie je een negatieve spiraal. Ik heb onderzoek gedaan onder die Marokkaanse jongens en hun klachten kwamen hier op neer: er is gebrek aan eigen plekken, er is geen contact met de buren, er is te snel irritatie. Er wordt niet gepraat, dus er is geen positieve sociale controle."
Dit laat al wel zien dat er niet zoiets is als een Marokkaans volk met gewelddadige genen, de reden waarom "Marokkaanse rotjochies" zich zo gedragen, is vanwege de situatie waarin zij zich bevinden, en vanuit een wisselwerking tussen de cultuur van hun ouders en de Nederlandse cultuur.
Pels heeft het over de verhouding tussen een autoritair ethos en een autoritatief ethos. Het autoritaire model houdt in dat je gewend bent jezelf van buiten te laten sturen. Het geweten heb je niet geïnternaliseerd maar je bent eraan gewend dat anderen - je ouders, oudere broers en zussen, andere familieleden, de buren etc. - degenen zijn die jou onder controle houden.
Senegal heeft ook sterk een autoritaire cultuur. Het is een systeem dat best goed kan werken, maar het is ook kwetsbaar. Als ik luister naar mijn eigen innerlijke geweten dan maakt het niet uit wat mensen in mijn omgeving zeggen, ik geef mijn eigen grenzen aan. Als dat niet zo is en er is niemand meer die zegt wat ik wel en niet moet doen, of ik heb besloten (vanwege Nederlandse invloeden) dat ik niet naar mijn ouders / familie hoef te luisteren, dan zijn er geen grenzen, geen controle meer, dan kan ik alles doen. Een model waarbij je naar anderen moet luisteren is ook lastig omdat je moet gehoorzamen, ook al ben je het er totaal niet mee eens. En het is lastig omdat het mensen stimuleert om dingen stiekem te doen. Zolang niemand het weet is er geen probleem. Maar wat je gedaan hebt wordt er niet minder slecht door.
Een Marokkaanse jongere leeft tussen twee werelden: de strenge wereld van zijn of haar ouders en de vrije onzekere kille geïndividualiseerde wereld van de Nederlandse samenleving. Je ouders begrijpen je niet en in de Nederlandse samenleving voel je je niet welkom, niet geaccepteerd. Pels wil Marokkaanse ouders aanmoedigen om over te gaan op het autoritatieve model en meer met hun kinderen te praten. Het leven in deze samenleving is te gecompliceerd, er zijn te veel dilemma's, de zoektocht is onzeker, er is weinig houvast voor jongeren. De ouders kunnen hun kinderen steunen en tegelijkertijd hun gezag behouden als ze praten met hun kinderen, als ze elkaar begrijpen en de ouders de kinderen daarna op weg helpen (al is dat voor veel Marokkaanse ouders geen eenvoudige opgave, zij hebben misschien zelf nog wel behoefte aan iemand die hen op weg helpt in de Nederlandse samenleving).
