12/21/2008
Bruggen bouwen, geen assimilatie
Ik ben bezig met het opzetten van eerlijk toerisme in Diofior, Senegal. Van 12 tot 26 december (nu dus) vindt de eerste reis in dit kader plaats, en ik heb vier proefkonijnen mee genomen die voor toerist spelen. Het verloopt tot nu toe goed, de meiden hebben het naar hun zin en de gastgezinnen verzorgen hun gasten heel goed.
Maar het is best lastig om een balans te vinden tussen rekening houden met de lokale cultuur en zoveel mogelijk voldoen aan de wensen en verwachtingen van de toeristen. Het eten in een toeristen restaurant is tien keer zo duur als in een gewoon restaurant. Dus stel je voor: je gaat uit eten met 10 personen in Nederland. Normaal betaal je bijv. 20 euro per persoon, dus 200 euro in totaal. Maar nu is het 10x zo duur, dus 200 euro per persoon en 2000 euro in totaal (maar het gaat in Senegal natuurlijk om andere bedragen; een maaltijd in een gewoon restaurant kost 80 cent, een maaltijd in een toeristen restaurant kost 8 euro). Een bedrag waar je oren van flapperen, 2000 euro. En dan gaan we een keer of vier per reis op die manier uit eten. Mamadou van de partnerorganisatie begrijpt niet waarom we zoveel geld willen verspillen. Iedere keer probeert hij iets te regelen zodat we goedkoper kunnen eten in een eenvoudig restaurant. Het is moeilijk uit te leggen dat dat niet de bedoeling is voor toeristen die betaald hebben voor hun reis en die van hun vakantie willen genieten volgens min of meer westerse standaarden.
Daar komt bij dat er evenveel Senegalese deelnemers zijn, die niet voor zichzelf kunnen betalen. Dus alle bedragen moeten door de toeristen dubbel worden betaald om voor de Senegalezen te betalen. Met bezoeken aan resorts en een natuurpark kan dat aardig oplopen. Maar om tegen de Senegalezen te zeggen dat ze niet mee mogen met de excursies, dat gaat ook niet. In het Frans wordt deze vorm van toerisme “tourisme solidaire” genoemd. Solidair kun je het dan niet bepaald noemen.
Dus we gaan toch gewoon in de luxe restaurants eten en die kosten moeten gewoon in de begroting worden opgenomen. Eerlijk duurt het langst, en is dus wat duurder wat betreft sommige kosten (maar nog steeds goedkoper dan een gewone commerciële reis).
Deze reis zet me opnieuw aan het denken over cultuurverschillen. Assimilatie is volgens mij nergens voor nodig. Ik begrijp niet waarom de Nederlandse politiek zo graag een “harde lijn” wil volgen ten opzichte van de integratie van buitenlanders / allochtonen.
In de termen van Levinas betekent gedwongen assimilatie dat ik de ander dwing om net zo te worden als ik, dus dat ik de ander probeer te reduceren tot hetzelfde, tot mijzelf. Dat mag ik niet doen. De ander is van zichzelf en gaat over zichzelf. Ik mag mij de ander niet toe eigenen.
Het is ook denk ik gevaarlijk als een vreemdeling te snel zijn oude cultuur achter zich laat en de nieuwe cultuur overneemt. De waarden en gebruiken waar je je leven lang mee bent opgegroeid, die je altijd als normaal en goed hebt beschouwd, daar moet je niet zomaar afstand van doen. Als er iets langzaam gaat dan is het cultuurverandering, dat merk ik hier in Senegal keer op keer. De Nederlanders die hier komen zien allerlei dingen die handiger kunnen. Ze vragen waarom mensen dat niet anders doen, waarom ze bijvoorbeeld niet op tijd komen zodat de anderen niet zolang hoeven te wachten. Maar om ervoor te zorgen dat iedereen voortaan op tijd komt op een afspraak, dat is een van de moeilijkste veranderingen om tot stand te brengen. Om jongeren te leren internetten is bijvoorbeeld veel makkelijker. Als je te snel assimileert in een nieuwe omgeving dan is het risico dat je jezelf verliest. Als je te snel nieuwe normen en waarden overneemt terwijl je eigenlijk niet weet of je daar wel achter staat, dan weet je uiteindelijk helemaal niet meer welke normen, waarden en principes je belangrijk vindt.
We moeten nieuwkomers niet vragen te assimileren. We moeten samen bruggen gaan bouwen. Ik ben op mijn eiland, de vreemdeling is op zijn eigen eiland waar het anders is. We bouwen allebei een halve brug en dan kunnen we elkaar ontmoeten in het midden. Het is niet nodig dat de vreemdeling zijn eigen eiland verlaat en op mijn eiland komt wonen. Op de brug in het midden kunnen we op een goede manier met elkaar omgaan. In een goed functionerende samenleving zullen mensen steeds meer op bruggen leven, ze beperken zich niet tot hun eigen eiland en ze lopen ook niet over naar het eiland van een andere cultuur.
Voor de Nederlandse toeristen hier is het in ieder geval helemaal niet nodig dat zij proberen Senegalees te worden of zich zoveel mogelijk als een Senegalees te gedragen. Zij zijn er natuurlijk ook maar twee weken, terwijl een allochtoon onderdeel uitmaakt van de Nederlandse samenleving. Maar ook voor mij geldt – ik ga een paar keer per jaar naar Senegal – dat ik geen Senegalees hoe te worden. Ik mag best mijzelf blijven. Het belangrijkste is contact tussen de vreemdeling en mensen met de lokale cultuur. Contact, met elkaar praten, zodat je er samen uit kunt komen. Rekening houden met elkaar. Bruggen bouwen. De partnerorganisatie leeft zich in / verdiept zich in het perspectief van de toeristen, van wat hun wensen zijn. De toeristen leven zich in / verdiepen zich in het perspectief en de wensen van de lokale bevolking. Als je elkaar niet kent en niet begrijpt, wat de verschillen zijn en waarom de een soms last heeft van de ander, dan kun je ook geen rekening met elkaar houden.
Met het eerlijk toerisme bouwen we bruggen, we zoeken een middenweg tussen hoe de lokale bevolking gewend is te leven en de (soms) andere eisen van de toeristen.
Maar het is best lastig om een balans te vinden tussen rekening houden met de lokale cultuur en zoveel mogelijk voldoen aan de wensen en verwachtingen van de toeristen. Het eten in een toeristen restaurant is tien keer zo duur als in een gewoon restaurant. Dus stel je voor: je gaat uit eten met 10 personen in Nederland. Normaal betaal je bijv. 20 euro per persoon, dus 200 euro in totaal. Maar nu is het 10x zo duur, dus 200 euro per persoon en 2000 euro in totaal (maar het gaat in Senegal natuurlijk om andere bedragen; een maaltijd in een gewoon restaurant kost 80 cent, een maaltijd in een toeristen restaurant kost 8 euro). Een bedrag waar je oren van flapperen, 2000 euro. En dan gaan we een keer of vier per reis op die manier uit eten. Mamadou van de partnerorganisatie begrijpt niet waarom we zoveel geld willen verspillen. Iedere keer probeert hij iets te regelen zodat we goedkoper kunnen eten in een eenvoudig restaurant. Het is moeilijk uit te leggen dat dat niet de bedoeling is voor toeristen die betaald hebben voor hun reis en die van hun vakantie willen genieten volgens min of meer westerse standaarden.
Daar komt bij dat er evenveel Senegalese deelnemers zijn, die niet voor zichzelf kunnen betalen. Dus alle bedragen moeten door de toeristen dubbel worden betaald om voor de Senegalezen te betalen. Met bezoeken aan resorts en een natuurpark kan dat aardig oplopen. Maar om tegen de Senegalezen te zeggen dat ze niet mee mogen met de excursies, dat gaat ook niet. In het Frans wordt deze vorm van toerisme “tourisme solidaire” genoemd. Solidair kun je het dan niet bepaald noemen.
Dus we gaan toch gewoon in de luxe restaurants eten en die kosten moeten gewoon in de begroting worden opgenomen. Eerlijk duurt het langst, en is dus wat duurder wat betreft sommige kosten (maar nog steeds goedkoper dan een gewone commerciële reis).
Deze reis zet me opnieuw aan het denken over cultuurverschillen. Assimilatie is volgens mij nergens voor nodig. Ik begrijp niet waarom de Nederlandse politiek zo graag een “harde lijn” wil volgen ten opzichte van de integratie van buitenlanders / allochtonen.
In de termen van Levinas betekent gedwongen assimilatie dat ik de ander dwing om net zo te worden als ik, dus dat ik de ander probeer te reduceren tot hetzelfde, tot mijzelf. Dat mag ik niet doen. De ander is van zichzelf en gaat over zichzelf. Ik mag mij de ander niet toe eigenen.
Het is ook denk ik gevaarlijk als een vreemdeling te snel zijn oude cultuur achter zich laat en de nieuwe cultuur overneemt. De waarden en gebruiken waar je je leven lang mee bent opgegroeid, die je altijd als normaal en goed hebt beschouwd, daar moet je niet zomaar afstand van doen. Als er iets langzaam gaat dan is het cultuurverandering, dat merk ik hier in Senegal keer op keer. De Nederlanders die hier komen zien allerlei dingen die handiger kunnen. Ze vragen waarom mensen dat niet anders doen, waarom ze bijvoorbeeld niet op tijd komen zodat de anderen niet zolang hoeven te wachten. Maar om ervoor te zorgen dat iedereen voortaan op tijd komt op een afspraak, dat is een van de moeilijkste veranderingen om tot stand te brengen. Om jongeren te leren internetten is bijvoorbeeld veel makkelijker. Als je te snel assimileert in een nieuwe omgeving dan is het risico dat je jezelf verliest. Als je te snel nieuwe normen en waarden overneemt terwijl je eigenlijk niet weet of je daar wel achter staat, dan weet je uiteindelijk helemaal niet meer welke normen, waarden en principes je belangrijk vindt.
We moeten nieuwkomers niet vragen te assimileren. We moeten samen bruggen gaan bouwen. Ik ben op mijn eiland, de vreemdeling is op zijn eigen eiland waar het anders is. We bouwen allebei een halve brug en dan kunnen we elkaar ontmoeten in het midden. Het is niet nodig dat de vreemdeling zijn eigen eiland verlaat en op mijn eiland komt wonen. Op de brug in het midden kunnen we op een goede manier met elkaar omgaan. In een goed functionerende samenleving zullen mensen steeds meer op bruggen leven, ze beperken zich niet tot hun eigen eiland en ze lopen ook niet over naar het eiland van een andere cultuur.
Voor de Nederlandse toeristen hier is het in ieder geval helemaal niet nodig dat zij proberen Senegalees te worden of zich zoveel mogelijk als een Senegalees te gedragen. Zij zijn er natuurlijk ook maar twee weken, terwijl een allochtoon onderdeel uitmaakt van de Nederlandse samenleving. Maar ook voor mij geldt – ik ga een paar keer per jaar naar Senegal – dat ik geen Senegalees hoe te worden. Ik mag best mijzelf blijven. Het belangrijkste is contact tussen de vreemdeling en mensen met de lokale cultuur. Contact, met elkaar praten, zodat je er samen uit kunt komen. Rekening houden met elkaar. Bruggen bouwen. De partnerorganisatie leeft zich in / verdiept zich in het perspectief van de toeristen, van wat hun wensen zijn. De toeristen leven zich in / verdiepen zich in het perspectief en de wensen van de lokale bevolking. Als je elkaar niet kent en niet begrijpt, wat de verschillen zijn en waarom de een soms last heeft van de ander, dan kun je ook geen rekening met elkaar houden.
Met het eerlijk toerisme bouwen we bruggen, we zoeken een middenweg tussen hoe de lokale bevolking gewend is te leven en de (soms) andere eisen van de toeristen.
Comments:
<< Home
i think the archive you wirte is very good, but i think it will be better if you can say more..hehe,love your blog,,,
# posted by 
: 7:05 PM
: 7:05 PM
It seems I come to the right place, because I found something I like, and sometimes things are really looking for opportunities to take!
Personalized signatures:贵阳川麻将,泰兴麻将,泰州卡子麻将,宜宾麻将,常德转转麻将,常州麻将,东北麻将
Personalized signatures:贵阳川麻将,泰兴麻将,泰州卡子麻将,宜宾麻将,常德转转麻将,常州麻将,东北麻将
# posted by : 10:17 PM
: 10:17 PM
See you in these things, I think, I started feeling good!
Personalized Signature:贵州信息港休闲游戏中心,我爱掼蛋网,重庆游戏中心,金游世界视频棋牌游戏中心,南通棋牌游戏中心,贵港热线休闲游戏中心,淮安棋牌游戏中心
Post a Comment
Personalized Signature:贵州信息港休闲游戏中心,我爱掼蛋网,重庆游戏中心,金游世界视频棋牌游戏中心,南通棋牌游戏中心,贵港热线休闲游戏中心,淮安棋牌游戏中心
# posted by : 4:37 PM
: 4:37 PM << Home
