7/21/2016
Over racisme en "de witte man"
Een maand geleden stond in het NRC dat Quinsy Gario vond dat "oplossingen voor racisme niet kunnen komen van witte geprivilegieerde mannen". Ik was het toen niet met hem eens. Als je met de naam Mohammed een sollicitatiebrief stuurt, is de kans dat je op gesprek wordt gevraagd meteen een stuk kleiner dan met een typisch Nederlandse naam. Je wordt bij voorbaat uitgesloten, ongeacht je kwaliteiten, je wordt gediscrimineerd op basis van je achtergrond. En nu wil Quinsy witte mannen ook gaan discrimineren, die worden bij voorbaat uitgesloten voor het bedenken van oplossingen, ongeacht hun kwaliteiten.
En toen las ik in de Groene Amsterdammer dat "dé witte man" helemaal niet bestaat, aangezien dat een categorie is met een zeer grote diversiteit daarbinnen. Daar was ik het helemaal mee eens.
Maar nu las ik een artikel van Herman Vuijsje in het NRC van afgelopen zaterdag, en in dit geval moet ik Quinsy Gario toch wel gelijk geven: van deze "witte man", kunnen we denk ik geen goede oplosing voor racisme verwachten, want volgens hem is er geen probleem. Het gaat natuurlijk niet om zijn huidskleur op zich, maar het gaat er wel om dat hij op het gebied van racisme geen ervaringsdeskundige is en dat de ideeën die hij verwoordt in het artikel daardoor veel te abstract zijn. Hij haalt er allerlei academische onderzoeken bij, maar hij kijkt niet naar de dagelijkse praktijk en ervaringen van de mensen om wie het gaat. Aan hen wordt niets gevraagd.
Volgens Vuijsje herleeft (ten onrechte) een beeld van een racistisch Nederland omdat "een minderheidsgroep die bezig is zijn achterstandspositie in te lopen, extreem gevoelig is voor iedere mogelijke verwijzing naar zijn anders-zijn. Racisme? Welnee, emancipatiekramp. Deze kramp is een hoogoplopende gevoeligheid die kenmerkend is voor de overgangstijd naar maatschappelijke gelijkstelling."
Racisme is volgens Vuijsje dus nauwelijks een probleem in de huidige Nederlandse samenleving. Allochtonen zijn alleen overgevoelig in hun proces richting gelijkstelling. Volgens mij is die gelijkstelling ver te zoeken en is de kern van het probleem toch echt iets anders dan overgevoeligheid van allochtonen. Herman Vuijsje zou eens wat achterstandswijken in moeten gaan en met willekeurige 'allochtonen' moeten praten. Volgens mij is er niemand die het met hem eens is.
En zo kom ik dan weer uit bij Levinas dat je mensen voor zichzelf moet laten spreken, Niet Invullen Voor Een Ander. Als je wilt weten of er een probleem is met racisme in Nederland op dit moment, dan moet je het vragen aan de mensen die er zelf last van hebben.
En toen las ik in de Groene Amsterdammer dat "dé witte man" helemaal niet bestaat, aangezien dat een categorie is met een zeer grote diversiteit daarbinnen. Daar was ik het helemaal mee eens.
Maar nu las ik een artikel van Herman Vuijsje in het NRC van afgelopen zaterdag, en in dit geval moet ik Quinsy Gario toch wel gelijk geven: van deze "witte man", kunnen we denk ik geen goede oplosing voor racisme verwachten, want volgens hem is er geen probleem. Het gaat natuurlijk niet om zijn huidskleur op zich, maar het gaat er wel om dat hij op het gebied van racisme geen ervaringsdeskundige is en dat de ideeën die hij verwoordt in het artikel daardoor veel te abstract zijn. Hij haalt er allerlei academische onderzoeken bij, maar hij kijkt niet naar de dagelijkse praktijk en ervaringen van de mensen om wie het gaat. Aan hen wordt niets gevraagd.
Volgens Vuijsje herleeft (ten onrechte) een beeld van een racistisch Nederland omdat "een minderheidsgroep die bezig is zijn achterstandspositie in te lopen, extreem gevoelig is voor iedere mogelijke verwijzing naar zijn anders-zijn. Racisme? Welnee, emancipatiekramp. Deze kramp is een hoogoplopende gevoeligheid die kenmerkend is voor de overgangstijd naar maatschappelijke gelijkstelling."
Racisme is volgens Vuijsje dus nauwelijks een probleem in de huidige Nederlandse samenleving. Allochtonen zijn alleen overgevoelig in hun proces richting gelijkstelling. Volgens mij is die gelijkstelling ver te zoeken en is de kern van het probleem toch echt iets anders dan overgevoeligheid van allochtonen. Herman Vuijsje zou eens wat achterstandswijken in moeten gaan en met willekeurige 'allochtonen' moeten praten. Volgens mij is er niemand die het met hem eens is.
En zo kom ik dan weer uit bij Levinas dat je mensen voor zichzelf moet laten spreken, Niet Invullen Voor Een Ander. Als je wilt weten of er een probleem is met racisme in Nederland op dit moment, dan moet je het vragen aan de mensen die er zelf last van hebben.
