9/22/2010
Jaloezie
Ik kom altijd graag flexwerken bij zalencentrum Seats2meet in Utrecht en ik ontmoet er allerlei mensen. Laatst ontmoette ik een schrijver die schrijft over een Senegalees die op de vlucht is voor armoede, die een westerling ontmoet die op de vlucht is voor de "ondraaglijke lichtheid van het bestaan", of zoiets. De westerling vindt zijn leven leeg, zonder passie. Voor de Senegalees is de drang, de noodzaak om te vluchten groter dan voor de westerling. De westerling is jaloers op het drama, de intensiteit in het leven van de Senegalees. "Jaloers?" vroeg ik. "Ja", zei de schrijver. "Ken je dat niet? Dat je als kind jaloers bent als de vader van een vriend van je net is overleden. Het is heel naar, maar de intensiteit van het verdriet, van het drama, maakt dat je vriend meer echt leeft dan jij." Ik zei dat ik me er niets bij voor kon stellen. Het lijkt wel of hij zijn vader dood wenst of dat hij zichzelf de ellende toewenst - het zware bestaan van iedere dag weer zien te overleven - waar veel Senegalezen mee geconfronteerd worden.
Ik merkte dat ik een beetje boos werd, dat ik vond dat het moreel onjuist is, dat hij niet jaloers mag zijn op de ellende van een ander. Ik vroeg me af of de schrijver wel wist waar hij het over had. Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk heeft hij niet zelf aan den lijve ondervonden hoe zwaar het leven in Senegal kan zijn. Ik vind dat je dan de ellende niet serieus neemt en dat je de mensen ermee beledigt die zo'n zwaar leven hebben. Als je het geluk hebt in een welvarend land geboren te worden, als je gezond bent, een goede opleiding hebt gevolgd en kansen hebt voor de toekomst, dan is dat iets om blij en dankbaar voor te zijn.
Maar het is vreemd: hoe kan ik nou van iemand vinden dat hij niet jaloers mag zijn? Ik kan ook vinden dat iemand niet boos of verdrietig mag zijn maar het is toch een gegeven dat iemand die gevoelens heeft, dus hoezo wil ik dat gaan verbieden? Maar het blijft staan dat ik vind dat je wel respect mag tonen voor andere mensen. Ook al ben ik geen Senegalees, ik voelde me toch bijna persoonlijk aangesproken. Dus je kunt als eerste reactie jaloers zijn, maar daarna kun je nadenken over hoe je met dat gevoel wilt omgaan. Je kunt proberen het los te laten. Jaloezie is meestal toch een onzinnige emotie. Het kan je soms in beweging brengen, dat je probeert ook te krijgen wat iemand anders heeft, maar vaker heeft het volgens mij een frustrerende verlammende werking, dat je met afgunst naar de ander kijkt zonder een invulling te zoeken voor je eigen verlangens. Je gunt een ander iets niet en in plaats daarvan wil je het zelf hebben. Je kunt voor jezelf bepalen dat je graag intens wilt leven, met passie, dat je je leven graag als zinvol en met diepgang wilt ervaren. Er is genoeg wat je doen kunt om je leven zo in te richten dat je je passie, je verlangens, je hart kunt volgen. Daarvoor hoef je niet jaloers te zijn op andermans ellende. Richt je aandacht op jezelf, maak iets van je eigen leven.
Ik merkte dat ik een beetje boos werd, dat ik vond dat het moreel onjuist is, dat hij niet jaloers mag zijn op de ellende van een ander. Ik vroeg me af of de schrijver wel wist waar hij het over had. Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk heeft hij niet zelf aan den lijve ondervonden hoe zwaar het leven in Senegal kan zijn. Ik vind dat je dan de ellende niet serieus neemt en dat je de mensen ermee beledigt die zo'n zwaar leven hebben. Als je het geluk hebt in een welvarend land geboren te worden, als je gezond bent, een goede opleiding hebt gevolgd en kansen hebt voor de toekomst, dan is dat iets om blij en dankbaar voor te zijn.
Maar het is vreemd: hoe kan ik nou van iemand vinden dat hij niet jaloers mag zijn? Ik kan ook vinden dat iemand niet boos of verdrietig mag zijn maar het is toch een gegeven dat iemand die gevoelens heeft, dus hoezo wil ik dat gaan verbieden? Maar het blijft staan dat ik vind dat je wel respect mag tonen voor andere mensen. Ook al ben ik geen Senegalees, ik voelde me toch bijna persoonlijk aangesproken. Dus je kunt als eerste reactie jaloers zijn, maar daarna kun je nadenken over hoe je met dat gevoel wilt omgaan. Je kunt proberen het los te laten. Jaloezie is meestal toch een onzinnige emotie. Het kan je soms in beweging brengen, dat je probeert ook te krijgen wat iemand anders heeft, maar vaker heeft het volgens mij een frustrerende verlammende werking, dat je met afgunst naar de ander kijkt zonder een invulling te zoeken voor je eigen verlangens. Je gunt een ander iets niet en in plaats daarvan wil je het zelf hebben. Je kunt voor jezelf bepalen dat je graag intens wilt leven, met passie, dat je je leven graag als zinvol en met diepgang wilt ervaren. Er is genoeg wat je doen kunt om je leven zo in te richten dat je je passie, je verlangens, je hart kunt volgen. Daarvoor hoef je niet jaloers te zijn op andermans ellende. Richt je aandacht op jezelf, maak iets van je eigen leven.
