3/29/2010
Something inside so strong
De komende 4,5 maanden is dit niet alleen een filosofieblog maar ook een reisblog waarop ik het thuisfront vertel hoe het hier gaat in Senegal...
Vrijdagavond stapte ik op het vliegtuig, dat eerst nog een uur op Schiphol bleef staan omdat er bagage van iemand aan boord was die zelf afwezig was en ze toen zijn bagage niet meer konden vinden. Ik was bang dat ik mijn aansluiting in Casablanca zou missen, maar dat vliegtuig had ook een uur vertraging, dus dat sloot mooi aan. Amadou en ik hebben 3 nachten overnacht bij Dakar kids, een organisatie die straatkinderen opvangt (maar het was er nu rustig omdat de kinderen tijdens vakanties naar gastgezinnen gaan). Zaterdag hebben we met Ismaila en Adama Boye afgesproken bij de beroemde Dakarse snackbar Ali Baba, het was gezellig. Onderweg hebben we ook nog even met Alioune "rasta" afgesproken bij de Ecole des Arts.
Gisteren kreeg ik Charles de Gaulle op bezoek. Hij wil in Loule Sessene, een dorp vlakbij Diofior, een cybercampus beginnen, een computerzaal met bibliotheek voor kinderen van 6 tot 16 jaar. Hij heeft mooie dromen en hij wil veel bereiken, maar het valt niet mee om het in de vorm van een concreet plan te gieten met een realistische begroting, waar ik subsidie voor aan kan vragen.
En nu ben ik eindelijk weer in Diofior, het voelt echt als thuiskomen. Amadou moet helaas nog een week naar Tambacounda om de opdrachten voor houtsnijwerk af te maken. Dus ik moet hem nog een week missen, maar ik kan nu wel even helemaal mijn aandacht op het gehandicaptencentrum en het hostel richten.
Nog even iets anders: ik heb een erg mooie Senegalese film gezien vorige week in het Tropentheater in Amsterdam, daar wilde ik nog even over vertellen. De film heet "La petite vendeuse du Soleil", de kleine verkoopster van de krant Le Soleil. Het gaat over een gehandicapt meisje, ze loopt met krukken. Ze woont bij haar grootmoeder die blind is. Ze is een pittige tante die van aanpakken weet. Met een paardenkar lift ze mee van de krottenwijk waar ze woont naar het centrum van Dakar. Ze meldt zich bij het distributiecentrum van Le Soleil en zegt dat ze kranten wil verkopen. Wat jongens kunnen, kunnen meiden ook, zegt ze. ondertekent het formulier met een grote zon. Een meneer in pak heeft bewondering voor wat ze doet en koopt voor 10.000 CFA in een keer al haar kranten. Als ze het briefje van 10.000 wil wisselen wordt ze aangehouden door een agent die denkt dat ze het geld gestolen heeft. Ze neemt de agent mee naar het politiebureau (niet andersom) en eist dat hij zijn excuses aanbiedt. Het is mooi om te zien hoe ze vastbesloten de rollen omdraait, hoe ze het heft in eigen hand neemt en hoe ze daarmee wegkomt bij het politiebureau. Als ze het geld gewisseld heeft deelt ze het met alle gehandicapten en bedelaars in de straat. En ze koopt een parasol zodat haar grootmoeder in de schaduw kan zitten. De andere straatverkopers zijn kleine ettertjes, ze duwen haar om en pakken haar spullen af. Maar er is een jongen, Babou, die haar steeds helpt. Als de jongens haar kruk in het water gooien springt hij meteen in het water om de kruk op te duiken. Als dank vertelt ze hem een sprookje over een slimme haas en zingt ze een liedje over Awa. Ze heeft de verhalen en de liedjes geleerd van haar grootmoeder. Ze zegt tegen de plaaggeesten dat ze niet bang voor hen is. Er is nog een gehandicapte jongen, in een rolstoel. Hij verdient geld met een stereo. Mensen betalen hem om een liedje te horen of naar de radio te luisteren. Het is mooi hoe mensen van alles verzinnen om geld te verdienen, hoe het hebben van een stereo een manier om te overleven kan zijn. Het is een sterke, moedige meid, de kleine krantenverkoopster, die dapper standhoudt ondanks alle moeilijkheden. De film staat voor mij symbool voor Senegal, voor hoe moedige mensen zich redden in moeilijke omstandigheden. Ik hoop dat ik de film een keer ergens op DVD kan vinden, ik wil hem graag aan anderen laten zien - aan mensen die ik uitzend naar Senegal. (Zo te zien staat de hele film in vier delen op youtube). Het laat zien dat lichamelijk gehandicapten niet gek zijn en dat wanneer je kwetsbaar bent, beperkingen hebt, dat dit nog niet wil zeggen dat er niets anders opzit dan een zielige slachtofferrol. Als ik dit meisje zie weet ik waar ik het voor doe, het gehandicaptenproject in Diofior.
Vrijdagavond stapte ik op het vliegtuig, dat eerst nog een uur op Schiphol bleef staan omdat er bagage van iemand aan boord was die zelf afwezig was en ze toen zijn bagage niet meer konden vinden. Ik was bang dat ik mijn aansluiting in Casablanca zou missen, maar dat vliegtuig had ook een uur vertraging, dus dat sloot mooi aan. Amadou en ik hebben 3 nachten overnacht bij Dakar kids, een organisatie die straatkinderen opvangt (maar het was er nu rustig omdat de kinderen tijdens vakanties naar gastgezinnen gaan). Zaterdag hebben we met Ismaila en Adama Boye afgesproken bij de beroemde Dakarse snackbar Ali Baba, het was gezellig. Onderweg hebben we ook nog even met Alioune "rasta" afgesproken bij de Ecole des Arts.
Gisteren kreeg ik Charles de Gaulle op bezoek. Hij wil in Loule Sessene, een dorp vlakbij Diofior, een cybercampus beginnen, een computerzaal met bibliotheek voor kinderen van 6 tot 16 jaar. Hij heeft mooie dromen en hij wil veel bereiken, maar het valt niet mee om het in de vorm van een concreet plan te gieten met een realistische begroting, waar ik subsidie voor aan kan vragen.
En nu ben ik eindelijk weer in Diofior, het voelt echt als thuiskomen. Amadou moet helaas nog een week naar Tambacounda om de opdrachten voor houtsnijwerk af te maken. Dus ik moet hem nog een week missen, maar ik kan nu wel even helemaal mijn aandacht op het gehandicaptencentrum en het hostel richten.
***
Nog even iets anders: ik heb een erg mooie Senegalese film gezien vorige week in het Tropentheater in Amsterdam, daar wilde ik nog even over vertellen. De film heet "La petite vendeuse du Soleil", de kleine verkoopster van de krant Le Soleil. Het gaat over een gehandicapt meisje, ze loopt met krukken. Ze woont bij haar grootmoeder die blind is. Ze is een pittige tante die van aanpakken weet. Met een paardenkar lift ze mee van de krottenwijk waar ze woont naar het centrum van Dakar. Ze meldt zich bij het distributiecentrum van Le Soleil en zegt dat ze kranten wil verkopen. Wat jongens kunnen, kunnen meiden ook, zegt ze. ondertekent het formulier met een grote zon. Een meneer in pak heeft bewondering voor wat ze doet en koopt voor 10.000 CFA in een keer al haar kranten. Als ze het briefje van 10.000 wil wisselen wordt ze aangehouden door een agent die denkt dat ze het geld gestolen heeft. Ze neemt de agent mee naar het politiebureau (niet andersom) en eist dat hij zijn excuses aanbiedt. Het is mooi om te zien hoe ze vastbesloten de rollen omdraait, hoe ze het heft in eigen hand neemt en hoe ze daarmee wegkomt bij het politiebureau. Als ze het geld gewisseld heeft deelt ze het met alle gehandicapten en bedelaars in de straat. En ze koopt een parasol zodat haar grootmoeder in de schaduw kan zitten. De andere straatverkopers zijn kleine ettertjes, ze duwen haar om en pakken haar spullen af. Maar er is een jongen, Babou, die haar steeds helpt. Als de jongens haar kruk in het water gooien springt hij meteen in het water om de kruk op te duiken. Als dank vertelt ze hem een sprookje over een slimme haas en zingt ze een liedje over Awa. Ze heeft de verhalen en de liedjes geleerd van haar grootmoeder. Ze zegt tegen de plaaggeesten dat ze niet bang voor hen is. Er is nog een gehandicapte jongen, in een rolstoel. Hij verdient geld met een stereo. Mensen betalen hem om een liedje te horen of naar de radio te luisteren. Het is mooi hoe mensen van alles verzinnen om geld te verdienen, hoe het hebben van een stereo een manier om te overleven kan zijn. Het is een sterke, moedige meid, de kleine krantenverkoopster, die dapper standhoudt ondanks alle moeilijkheden. De film staat voor mij symbool voor Senegal, voor hoe moedige mensen zich redden in moeilijke omstandigheden. Ik hoop dat ik de film een keer ergens op DVD kan vinden, ik wil hem graag aan anderen laten zien - aan mensen die ik uitzend naar Senegal. (Zo te zien staat de hele film in vier delen op youtube). Het laat zien dat lichamelijk gehandicapten niet gek zijn en dat wanneer je kwetsbaar bent, beperkingen hebt, dat dit nog niet wil zeggen dat er niets anders opzit dan een zielige slachtofferrol. Als ik dit meisje zie weet ik waar ik het voor doe, het gehandicaptenproject in Diofior.
Comments:
<< Home
hoi esther dank, voor dit alles, ik stuur wat door, vind je het goed dat ik dit levinas adres ook toegankelijk maak voor enkele vriendinnen...?
Ik ga je graag volgen en..... waar je gelukkig bent, kun je zelf zijn... dus ben nooit bang voor beslissingen: overal moet je ook je gevechten leveren...
wel.... mede stier soulsister tot volgende keer, mieke
Ik ga je graag volgen en..... waar je gelukkig bent, kun je zelf zijn... dus ben nooit bang voor beslissingen: overal moet je ook je gevechten leveren...
wel.... mede stier soulsister tot volgende keer, mieke
Hoi Mieke,
Leuk dat je mijn blog leest en dank je voor je reacties. Wat zou het Nederlandse woord zijn voor soulsisters ;) (we kunnen er wel zielzusjes van maken in plaast van zielsverwanten)
Stuur de link gerust naar vriendinnen, ik vind het leuk als mensen lezen wat ik schrijf.
Leuk dat je mijn blog leest en dank je voor je reacties. Wat zou het Nederlandse woord zijn voor soulsisters ;) (we kunnen er wel zielzusjes van maken in plaast van zielsverwanten)
Stuur de link gerust naar vriendinnen, ik vind het leuk als mensen lezen wat ik schrijf.
Hoi Esther,
Fijn om weer thuis te zijn en iedereen weer te zien of niet? Ik vind het nog steeds fijn om je verhalen over daar te lezen. Hoe lang blijf je dit keer?
Liefs Thalitha
Fijn om weer thuis te zijn en iedereen weer te zien of niet? Ik vind het nog steeds fijn om je verhalen over daar te lezen. Hoe lang blijf je dit keer?
Liefs Thalitha
Hoi Thalitha,
Dank je voor je berichtje. Het is inderdaad fijn hier weer te zijn en ik blijf tot half augustus dus ik heb nu echt de tijd om iets op te bouwen hier.
Liefs,
Esther
Post a Comment
Dank je voor je berichtje. Het is inderdaad fijn hier weer te zijn en ik blijf tot half augustus dus ik heb nu echt de tijd om iets op te bouwen hier.
Liefs,
Esther
<< Home
