8/12/2008
De gelukzoeker
Een paar weken geleden heb ik het boek "De gelukzoeker" gelezen over een Senegalese jongen die in Nederland leeft als illegaal, dan rijk wordt en teruggaat.
Het boek heeft me sterk geraakt. Wat heeft die jongen het moeilijk gehad in Nederland. En dan te bedenken hoeveel aandacht besteed wordt aan de culture shock die Nederlandse jongeren krijgen als ze een paar weken een project doen in een ontwikkelingsland, en dat er geen enkele voorbereiding, steun of nazorg is voor zo'n jongen.
Het is ook naar dat de vriendschap tussen Amadou en Marcel (journalist en schrijver van De gelukzoeker) uiteindelijk geen stand houdt. Ongelijkheid heeft een verstorende corrumperende werking.
Als ik met een zak subsidiegeld naar Diofior kom dan heeft dat in zekere zin een verstorende werking in het Senegalese dorp. Er is een heleboel geld te besteden dat mensen niet verdiend hebben door te werken. Zij zijn afhankelijk van ons om het geld te krijgen en ze kunnen niet helemaal zelf beslissen hoe ze het besteden. Omdat het een gift is en niet iets waarvoor ze zich in het zweet gewerkt hebben voelen ze zich minder verantwoordelijk voor de resultaten op de langere termijn. Het is dus veel beter om met microkredieten te werken, want dan werken mensen zich wel in het zweet om de lening terug te betalen en dan zullen ze veel zuiniger zijn op wat ze bereikt hebben.
Ik bedacht me dat hoe het met Amadou gaat en zijn familie (in het boek) ook niet goed is. Amamdou maakt bergen met geld over naar zijn familie, vanuit Nederland. De familie koopt grond, een huis, een auto en dure spullen. Als Amadou uiteindelijk terugkomt zijn ze daar niet blij mee, want het betekent dat de geldstroom ophoudt. Dan heeft hij vijf jaar in Nederland zo'n ontzettend moeilijke tijd gehad en dan is de thuiskomst ook een koude douche. Voor zijn familie geldt ook dat ze dat geld zomaar krijgen, ze hoeven daar niets voor te doen.
Ik begin steeds meer te geloven in een combinatie van ontwikkelingssamenwerking met een commerciele / zakelijke aanpak, met financiele prikkels. Als wat mensen verdienen direct samenhangt met hoe goed ze presteren dan werkt dat veel beter. En het is ook goed om commercieel te werken zodat de inkomsten die worden gegenereerd worden zo hoog mogelijk zijn. Dus je moet eerst goede kwaliteit leveren en zorgen dat het geld binnenstroomt en dan pas gaan zorgen dat de omstandigheden voor de armste mensen beter worden. Ik denk dat we het met ons Community Based Tourism project in Nicaragua ook op die manier moeten aanpakken.
Het boek heeft me sterk geraakt. Wat heeft die jongen het moeilijk gehad in Nederland. En dan te bedenken hoeveel aandacht besteed wordt aan de culture shock die Nederlandse jongeren krijgen als ze een paar weken een project doen in een ontwikkelingsland, en dat er geen enkele voorbereiding, steun of nazorg is voor zo'n jongen.
Het is ook naar dat de vriendschap tussen Amadou en Marcel (journalist en schrijver van De gelukzoeker) uiteindelijk geen stand houdt. Ongelijkheid heeft een verstorende corrumperende werking.
Als ik met een zak subsidiegeld naar Diofior kom dan heeft dat in zekere zin een verstorende werking in het Senegalese dorp. Er is een heleboel geld te besteden dat mensen niet verdiend hebben door te werken. Zij zijn afhankelijk van ons om het geld te krijgen en ze kunnen niet helemaal zelf beslissen hoe ze het besteden. Omdat het een gift is en niet iets waarvoor ze zich in het zweet gewerkt hebben voelen ze zich minder verantwoordelijk voor de resultaten op de langere termijn. Het is dus veel beter om met microkredieten te werken, want dan werken mensen zich wel in het zweet om de lening terug te betalen en dan zullen ze veel zuiniger zijn op wat ze bereikt hebben.
Ik bedacht me dat hoe het met Amadou gaat en zijn familie (in het boek) ook niet goed is. Amamdou maakt bergen met geld over naar zijn familie, vanuit Nederland. De familie koopt grond, een huis, een auto en dure spullen. Als Amadou uiteindelijk terugkomt zijn ze daar niet blij mee, want het betekent dat de geldstroom ophoudt. Dan heeft hij vijf jaar in Nederland zo'n ontzettend moeilijke tijd gehad en dan is de thuiskomst ook een koude douche. Voor zijn familie geldt ook dat ze dat geld zomaar krijgen, ze hoeven daar niets voor te doen.
Ik begin steeds meer te geloven in een combinatie van ontwikkelingssamenwerking met een commerciele / zakelijke aanpak, met financiele prikkels. Als wat mensen verdienen direct samenhangt met hoe goed ze presteren dan werkt dat veel beter. En het is ook goed om commercieel te werken zodat de inkomsten die worden gegenereerd worden zo hoog mogelijk zijn. Dus je moet eerst goede kwaliteit leveren en zorgen dat het geld binnenstroomt en dan pas gaan zorgen dat de omstandigheden voor de armste mensen beter worden. Ik denk dat we het met ons Community Based Tourism project in Nicaragua ook op die manier moeten aanpakken.
Comments:
<< Home
Ik vond het heel interessant. mijn naam is Forough Nayeri, een Iraanse -Nederlandse vrouw en culturele antropologe, woon in Amsterdam sinds 1989. Ik wil graag over je werkervaring weten. Ik ben ook met multiculturele projecten bezig.Alvast bedankt en groetjes.
Mijn email: nayeria@gmail.com
Post a Comment
Mijn email: nayeria@gmail.com
<< Home
