2/07/2011
Wachten op de ware
Ik heb een mooie film gezien, "The waiting room", ik had er nog nooit van gehoord, maar de manier waarop de man en de vrouw op de hoes van de DVD keken sprak me aan.
Iedere dag loopt een oude man van het verzorgingshuis naar het station om zijn vrouw op te wachten die met de trein uit Londen komt. Zijn vrouw komt echter niet, want ze is lang geleden overleden. De man vergeet dat steeds. Of misschien weet hij het wel, maar zo heeft hij een reden om een ommetje te maken. Op het station vindt een bijzondere ontmoeting plaats tussen de oude man, een alleenstaande moeder (Anna) en een man (Steve) die met veel liefde en aandacht met de bejaarden werkt in het verzorgingshuis (hij begeleidt de oude man iedere dag terug naar het tehuis). Het is liefde op het eerste gezicht tussen Steve en Anna.
De film gaat over relaties. Er is geen enkele gelukkige relatie in de film, behalve misschien die tussen Steve en Anna (in wording). Iedereen zoekt iets wat hij of zij niet kan vinden. De film is herkenbaar. Wat is er aan de hand in Engeland, en ook in Nederland, dat het voor veel mensen moeilijk is om een langdurige goede relatie te hebben? Het zijn allemaal jonge mooie vriendelijke mensen in de film. Je zou denken dat ze wel gelukkig kunnen zijn samen. Maar net als met depressiviteit helpt het niet om te bedenken dat het niet nodig is, dat er eigenlijk geen reden is om ongelukkig te zijn. Mensen zitten zichzelf in de weg: hun twijfels, onzekerheid en te hoge verwachtingen belemmeren hen om gelukkig te zijn met hun partner. Het gras is groener bij de buren en als je eigen lieve vrouw je verveelt dan verlang je naar de buurvrouw. Er is de angst dat je partner je verlaat of niet meer van je houdt en er zijn je eigen twijfels of je niet veel gelukkiger zou zijn met iemand anders.
Aan de ene kant is het fijn om niet financieel afhankelijk te zijn van je partner en dat je een relatie die echt niet goed gaat kunt beëindigen. Maar aan de andere kant is het jammer dat je hier zo makkelijk uit elkaar kunt gaan. In Senegal zijn er heel weinig echtscheidingen. Een huwelijk is een verbond tussen twee families en het is voor het leven. Mijn partner is mijn sleutel tot het paradijs. Ik deel mijn leven met hem. Degene die het dichtst bij mij staat kan mij een gelukkig leven geven. Op dezelfde manier ben ik de sleutel voor het paradijs van mijn partner. Dat is een kans die je niet moet laten gaan. Als je weet dat je in principe voor altijd samen blijft doe je meer moeite om er iets van te maken. Ik wil niet zeggen dat relaties in Senegal over het algemeen beter en gelukkiger zijn, want in Senegal zijn er weer andere problemen. En als je een zeer slechte relatie hebt dan is het naar dat je zo moeilijk kunt scheiden. Maar het is fijn als er minder twijfel en onzekerheid is.
