2/19/2007
Conflict en mededogen
Gisteren was ik naar het filosofisch café in hotel De Filosoof in Amsterdam. Het thema was “conflict en mededogen”, een erg boeiend thema.
Erkenning, acceptatie, begrip, vergeving, genegenheid, mededogen - dit zijn zeer belangrijke begrippen in de omgang met de ander, om conflicten te kunnen voorkomen / beëindigen en vrede te bevorderen. Het is zo’n moeilijke, bijna onmogelijke opdracht: “heb uw vijanden lief”. Wie zijn eigenlijk mijn vijanden? Volgens de Van Dale is een vijand een fel tegenstander van mij, die dat ook in woord en daad toont. Op Orkut is Brent een fel tegenstander van mij, en hij toont dat duidelijk in zijn woorden en daden (zie de onderstaande post).
Wanneer hij mij pijn doet, dan word ik kwaad, dan wil ik mij verzetten en terugvechten. Maar als ik dat zou doen dan ben ik verloren. Brent haat mij. Hij ergert zich zo aan mij dat hij niet meer neutraal / rationeel naar mij kijkt. Hij heeft een voorstelling van mij gemaakt in zijn hoofd als van een ontzettend gevaarlijk en slecht monster. Hij is kwaad op mij, terwijl ik hem niets gedaan heb. Als vergelding voor zijn frustratie wil hij mij zoveel mogelijk pijn doen. Door een voorstelling van mij te maken als een monster, heeft hij mij ontmenselijkt. Die ontmenselijking is het begin van oorlog. Ik moet weigeren daar aan mee te doen, ik moet mijzelf beschermen tegen die slechtheid en vasthouden aan de goedheid die ik in mij heb.
Dus hoe kwaad ik ook ben op Brent, ik mag niet vergeten dat hij een mens is net als ik, en ik moet hem met respect blijven behandelen.
Pas als ik mijn goedheid en waardigheid verlies, dan is alles verloren, schrijft Etty Hillesum in haar dagboek. Zolang ik goed blijf kan mij niets gebeuren. Mijn leven kan mij afgenomen worden, maar mijn goedheid en waardigheid niet. Ze wil alles meemaken, ze wil niet vluchten voor wat haar te wachten staat. Ze hoopt dat ze in het concentratiekamp sterk genoeg zal zijn om degenen die haar hulp nodig hebben te kunnen helpen, degenen die jonger en zwakker zijn dan zij.
Etty zegt: “Ergens ben ik zo licht van binnen, zo zonder enige verbittering, en heb zoveel kracht en liefde in me. Ik wil zo graag blijven leven om de nieuwe tijd te helpen voorbereiden en om dit onverwoestbare in mij behouden over te dragen naar de nieuwe tijd, die zeker zal komen. Hoe komt het toch dat dat met prikkeldraad omrasterde stukje heidegrond (Westerborg), met zoveel lijden, als bijna lieflijk in mijn herinnering is achtergebleven? Hoe komt het dat mijn geest daar niet verduistert, maar veeleer verlicht en verhelderd is? Deze tijd lijkt me niet zinloos. Daar tussen de barakken vol opgejaagde en vervolgde mensen, heb ik de bevestiging gevonden van mijn liefde voor dit leven.”
Ze haat Hitler en zijn volgelingen niet voor het ongelooflijke onrecht en lijden dat zij de Joden en anderen hebben aangedaan. Wat haar wordt aangedaan aanvaardt zij, zij probeert het beste van haar leven te maken, zij probeert zo goed mogelijk te leven met de mogelijkheden die ze heeft. Voor de hele mensheid heeft zij een alles omvattende liefde. Mensen die slecht zijn probeert zij goedheid te laten zien. Steeds kijkt zij om zich heen of er mensen zijn die hulp nodig hebben en bij alles wat ze doet vraagt ze zich af of ze nog meer zou kunnen doen.
Wat een wilskracht heeft zij in zich, wat een goedheid. Niet dat ze altijd vol zelfvertrouwen is, ze zit vol twijfels, maar wat leeft ze bewust, wat denkt ze goed na.
Verbittering, angst en haat hebben geen vat op haar, ze is een stralend licht van hoop voor haar omgeving. En op die manier kunnen Hitler en zijn volgelingen haar inderdaad niet klein krijgen. Ze kunnen haar lichaam doodmaken maar ze kunnen haar hart en ziel niet kapot maken. Haar kracht en goedheid stralen nog steeds af vanuit haar dagboek.
Erkenning, acceptatie, begrip, vergeving, genegenheid, mededogen - dit zijn zeer belangrijke begrippen in de omgang met de ander, om conflicten te kunnen voorkomen / beëindigen en vrede te bevorderen. Het is zo’n moeilijke, bijna onmogelijke opdracht: “heb uw vijanden lief”. Wie zijn eigenlijk mijn vijanden? Volgens de Van Dale is een vijand een fel tegenstander van mij, die dat ook in woord en daad toont. Op Orkut is Brent een fel tegenstander van mij, en hij toont dat duidelijk in zijn woorden en daden (zie de onderstaande post).
Wanneer hij mij pijn doet, dan word ik kwaad, dan wil ik mij verzetten en terugvechten. Maar als ik dat zou doen dan ben ik verloren. Brent haat mij. Hij ergert zich zo aan mij dat hij niet meer neutraal / rationeel naar mij kijkt. Hij heeft een voorstelling van mij gemaakt in zijn hoofd als van een ontzettend gevaarlijk en slecht monster. Hij is kwaad op mij, terwijl ik hem niets gedaan heb. Als vergelding voor zijn frustratie wil hij mij zoveel mogelijk pijn doen. Door een voorstelling van mij te maken als een monster, heeft hij mij ontmenselijkt. Die ontmenselijking is het begin van oorlog. Ik moet weigeren daar aan mee te doen, ik moet mijzelf beschermen tegen die slechtheid en vasthouden aan de goedheid die ik in mij heb.
Dus hoe kwaad ik ook ben op Brent, ik mag niet vergeten dat hij een mens is net als ik, en ik moet hem met respect blijven behandelen.
Pas als ik mijn goedheid en waardigheid verlies, dan is alles verloren, schrijft Etty Hillesum in haar dagboek. Zolang ik goed blijf kan mij niets gebeuren. Mijn leven kan mij afgenomen worden, maar mijn goedheid en waardigheid niet. Ze wil alles meemaken, ze wil niet vluchten voor wat haar te wachten staat. Ze hoopt dat ze in het concentratiekamp sterk genoeg zal zijn om degenen die haar hulp nodig hebben te kunnen helpen, degenen die jonger en zwakker zijn dan zij.
Etty zegt: “Ergens ben ik zo licht van binnen, zo zonder enige verbittering, en heb zoveel kracht en liefde in me. Ik wil zo graag blijven leven om de nieuwe tijd te helpen voorbereiden en om dit onverwoestbare in mij behouden over te dragen naar de nieuwe tijd, die zeker zal komen. Hoe komt het toch dat dat met prikkeldraad omrasterde stukje heidegrond (Westerborg), met zoveel lijden, als bijna lieflijk in mijn herinnering is achtergebleven? Hoe komt het dat mijn geest daar niet verduistert, maar veeleer verlicht en verhelderd is? Deze tijd lijkt me niet zinloos. Daar tussen de barakken vol opgejaagde en vervolgde mensen, heb ik de bevestiging gevonden van mijn liefde voor dit leven.”Ze haat Hitler en zijn volgelingen niet voor het ongelooflijke onrecht en lijden dat zij de Joden en anderen hebben aangedaan. Wat haar wordt aangedaan aanvaardt zij, zij probeert het beste van haar leven te maken, zij probeert zo goed mogelijk te leven met de mogelijkheden die ze heeft. Voor de hele mensheid heeft zij een alles omvattende liefde. Mensen die slecht zijn probeert zij goedheid te laten zien. Steeds kijkt zij om zich heen of er mensen zijn die hulp nodig hebben en bij alles wat ze doet vraagt ze zich af of ze nog meer zou kunnen doen.
Wat een wilskracht heeft zij in zich, wat een goedheid. Niet dat ze altijd vol zelfvertrouwen is, ze zit vol twijfels, maar wat leeft ze bewust, wat denkt ze goed na.
Verbittering, angst en haat hebben geen vat op haar, ze is een stralend licht van hoop voor haar omgeving. En op die manier kunnen Hitler en zijn volgelingen haar inderdaad niet klein krijgen. Ze kunnen haar lichaam doodmaken maar ze kunnen haar hart en ziel niet kapot maken. Haar kracht en goedheid stralen nog steeds af vanuit haar dagboek.
Comments:
<< Home
iets totaal anders (of toch ook niet), ik heb een interessante nieuwsbrief over oa Levinas en interculturaliteit in m'n mailbox gehad.
Als je wil, moet je me maar je mail eens bezorgen, dan forward ik 'em wel even.
Post a Comment
Als je wil, moet je me maar je mail eens bezorgen, dan forward ik 'em wel even.
<< Home
