Levinas and multicultural society

Ik ben ruim drie weken in het ziekenhuis geweest. In het begin vond ik het saai, de hele dag op bed liggen zonder ziek te zijn, maar aan het einde was het helemaal niet saai meer. Ik voelde wat ik vaker gevoeld heb, maar niet eerder zo sterk: dat om dichtbij de dood te zijn en dichtbij het leven - een nieuw leven - maakt dat ik alles heel intens ervaar. Ik leef in het nu en ik richt me op wat wezenlijk is. Alles is anders met Awa.

Ik lig sinds een week in het ziekenhuis en zoals te verwachten was is het nogal saai hier. Vandaar dat ik even wat minder inspiratie had om voor mijn blog te schrijven, hoewel ik er op zich wel zeeën van tijd voor heb.

Het is toch op een bepaalde manier ook wel weer interessant zo'n ziekenhuis. Je vindt hier een mooie dwarsdoorsnede / afspiegeling van de samenleving, want iedereen kan hier terechtkomen, van jong tot oud, van hoog tot laag opgeleid. Via mijn kamergenote krijg ik een inkijkje in haar leven en dat van haar familie, want ze nemen als het ware hun huiskamer mee naar het ziekenhuis. Ik verbaas mij over hoe verschillend wij zijn. De hele dag staat de televisie aan, er wordt half naar gekeken, meestal staat er Animal Planet op of Cartoon Network. Nooit wordt er naar het journaal of een documentaire gekeken. Ik verwonder mij over hoe weinig inhoud hun leven lijkt te hebben. Als de familie langskomt wordt er koffie gedronken, uit het raam gekeken en zo af en toe gepraat over het weer of eten, terwijl de kinderen televisie kijken. Het meisje is 19 jaar en haar vriend lijkt nog jonger. Ze zijn zelf nog kinderen maar binnenkort worden ze ouders met de verantwoordelijkheid voor hun eigen kind. Het meisje is gestopt met school want ze had geen zin meer. Dat maakt haar verder niet uit, het komt wel goed, ze gaat later wel werken, het maakt niet uit wat. Ze verdiept zich nergens in, ze leest nooit een boek en een hele speelfilm te kijken kost haar ook al te veel geduld en concentratie. Het is een leven van consumeren en amusement. Er is niets dat de geest prikkelt. En dat deze mensen een rijk gevoelsleven hebben merk ik ook niet uit hun gesprekken.

Wat ik het meest vreemd vind is dat het meisje doet alsof ze alleen op de wereld is. Zij wil televisie kijken met het geluid aan. Een koptelefoon op haar hoofd daar heeft ze geen zin in. Dat haar kamergenote en de verpleegkundigen last hebben van het lawaai dat interesseert haar niet, we bestaan bijna niet voor haar.

Smaken verschillen, mensen en culturen kunnen heel verschillend zijn, je houdt van waar je aan gewend bent en wat bij je past. Maar ik kan me niet goed voorstellen hoe ik gelukkig zou kunnen zijn met zo'n leeg leven.

Ik vroeg me net af waarom er massale demonstraties zijn tegen de geplande bezuinigingen op het gebied van kunst en cultuur, maar waarom het zo stil blijft rondom ontwikkelingssamenwerking. Ik bedacht me dat de grote organisaties nogal bureaucratisch zijn en daardoor misschien niet snel in actie kunnen komen en dat de kleine particuliere initiatieven bezig zijn met hun kleinschalige projecten (een schooltje in Gambia) en zich niet zo makkelijk allemaal kunnen organiseren om zich in te zetten voor een gemeenschappelijke zaak. Maar gelukkig heeft een hele lijst met organisaties de krachten nu gebundeld in Genoeg = genoeg. Ik hoop dat ze er een grootschalige lobby-actie van maken, dat ze alle mogelijkheden van de media en hun netwerken benutten. Ik tweet graag mee, maar alleen tweeten zal denk ik weinig effect hebben...

"GENOEG=GENOEG komt in actie tegen de buitensporige bezuinigingsplannen van het Kabinet op ontwikkelingssamenwerking. Het kabinet wil dubbel zo hard snijden in de hulp die direct terecht komt bij ondernemende mensen in ontwikkelingslanden en hun organisaties. De Tweede Kamer beslist maandag 6 december over deze dubbele korting. Zeg ook GENOEG=GENOEG!"