6/22/2014
Ik raap de woorden op die aan mijn voeten liggen
Ik heb het boek “Spoetnikliefde” gelezen, van Haruki
Murakami. Het is mooi geschreven, de teksten zijn filosofisch en origineel. Wat
Sumire (een van de hoofdpersonen) zegt is voor mij herkenbaar en het is mooi
geformuleerd. Net als voor haar is schrijven voor mij een eerste levensbehoefte
en bij mij helpt schrijven ook erg om mijn gedachten te verhelderen. Het is een
mooi beeld dat Sumire schrijft dat ze de woorden opraapt die aan haar voeten
liggen…
Sumire schrijft:
“Waarom kan ik niet bestaan zonder te schrijven? De reden is duidelijk. Om ergens over na te kunnen denken, moet ik het eerst opschrijven. Dat was al zo toen ik nog klein was. Als ik iets niet begreep, raapte ik de woorden die aan mijn voeten lagen één voor één op en zette ze in de vorm van een tekst op een rijtje. Als de tekst nutteloos was, gooide ik de woorden weer door elkaar en probeerde ze opnieuw op een rijtje te zetten. Schrijven was voor mij niet vervelend of inspannend. Zoals andere kinderen mooie kleine steentjes of denneappels oprapen, zo kon ik opgaan in het schrijven.”
