1/01/2006
The little minds of the herd
Here's one more post about Heidegger, and then I will move on to Levinas' criticism against Heidegger's philosophy of rootedness. Although it's not so relevant for my dissertation, I wanted to write this time about Heidegher's criticism of the "everydayness of the mass man". People are afraid of their own death, according to Heidegger, they know that their lives are finite and that death can kill them any time. Instead of facing the real life, people often try to run away from their fear to live a apparently safe and simple fake life.
People escape from the real life to a life of simplistic and superficial everydayness. They focus on materialism / consumerism and idle talks. They forget about their roots and about what they really find important and what makes them unique individuals. They only follow the mass, so that they don't have to think and decide for themselves and so that they aren't noticed, everybody looks exactly the same. 'Behave normally, that already crazy enough." It's safe and easy to act exactly the way others in your surroundings expect that from you, even if it doesn't fit for you at all. you blow with all winds, you never take a position and then nobody is against you. Heidegger strongly criticizes this empty, superficial, fake and nihilistic mentality.
I never liked that attitude. Especially at highschool, where thesocial pressure was high to adapt to the mainstream, I had a difficult time. I always felt different from the "mainstream", and I didn't want to assimilate, but on the other hand I didn't want to be alone either. I prefered the university, where people were not so much bothered about different styles or views, diversity was much more accepted there. And the superficial talks which are only carried out as a social formula, as a role game, without any real meaning, have always been the most difficult for me. I am shy so I find talking always difficult (clearly more difficult than writing), but when I can speak about topics that really touch me, like philosophy or politics, then I can talk much more easily. With the talks about the weather or soccer I have to watch out that I don't forget to listen to the talk and that my thoughts don't drift away.
There are so many social rules for how you should behave and how not, and people take part in that without thinking about it, because everybody does it. People look at themselves through the eyes of others, to meet their expectations, instead of deciding for themselves what they want to do.
I can play that game sometimes, for it doesn't make sense to resist against these social rules all the time, I can't change them anyway, and it doesn't really matter to play the game every now and then. But it helps to realise that it's just a game and that I can remain completely myself, I don't have to "assimilate" to the mass norms, it's enough when I temporary adapt my behaviour to the situation at hand. I try that more and more the last years, to be completely myself and to stop worrying about what others might think about me. This is why I like this kind of Orkut communities a lot, because they are based on the same idea, communities like: "I don't fit", "social imbeciles", "be yourself" and "beautiful freaks".
And the lyrics of Eels match very well with this theme:
People escape from the real life to a life of simplistic and superficial everydayness. They focus on materialism / consumerism and idle talks. They forget about their roots and about what they really find important and what makes them unique individuals. They only follow the mass, so that they don't have to think and decide for themselves and so that they aren't noticed, everybody looks exactly the same. 'Behave normally, that already crazy enough." It's safe and easy to act exactly the way others in your surroundings expect that from you, even if it doesn't fit for you at all. you blow with all winds, you never take a position and then nobody is against you. Heidegger strongly criticizes this empty, superficial, fake and nihilistic mentality.
I never liked that attitude. Especially at highschool, where thesocial pressure was high to adapt to the mainstream, I had a difficult time. I always felt different from the "mainstream", and I didn't want to assimilate, but on the other hand I didn't want to be alone either. I prefered the university, where people were not so much bothered about different styles or views, diversity was much more accepted there. And the superficial talks which are only carried out as a social formula, as a role game, without any real meaning, have always been the most difficult for me. I am shy so I find talking always difficult (clearly more difficult than writing), but when I can speak about topics that really touch me, like philosophy or politics, then I can talk much more easily. With the talks about the weather or soccer I have to watch out that I don't forget to listen to the talk and that my thoughts don't drift away.
There are so many social rules for how you should behave and how not, and people take part in that without thinking about it, because everybody does it. People look at themselves through the eyes of others, to meet their expectations, instead of deciding for themselves what they want to do.
I can play that game sometimes, for it doesn't make sense to resist against these social rules all the time, I can't change them anyway, and it doesn't really matter to play the game every now and then. But it helps to realise that it's just a game and that I can remain completely myself, I don't have to "assimilate" to the mass norms, it's enough when I temporary adapt my behaviour to the situation at hand. I try that more and more the last years, to be completely myself and to stop worrying about what others might think about me. This is why I like this kind of Orkut communities a lot, because they are based on the same idea, communities like: "I don't fit", "social imbeciles", "be yourself" and "beautiful freaks".
And the lyrics of Eels match very well with this theme:
They told me that i couldn't come back here again
Took me for some kind of fool
Said I was doing things that never should be done
But I don't care about their rules
As if I cared about the little minds
In the little heads of the herd
There's nothing you could dream
Would be more absurd
I don't know what it is they're trying to do to me
Make me into some sick joke
But no one's laughing
And least of all not me
It's hard to laugh as you choke
Hollywood lies piled up to the sky
Floating your way soon
Hope you like the rotten stench of doom
I don't know what it is they think i'm gonna try
They don't know what they need to fear
The surest sign that the end is coming soon
Is right there in the bathroom mirror
Everybody knows these are rock hard times
I gotta make it through
These are rock hard times
Took me for some kind of fool
Said I was doing things that never should be done
But I don't care about their rules
As if I cared about the little minds
In the little heads of the herd
There's nothing you could dream
Would be more absurd
I don't know what it is they're trying to do to me
Make me into some sick joke
But no one's laughing
And least of all not me
It's hard to laugh as you choke
Hollywood lies piled up to the sky
Floating your way soon
Hope you like the rotten stench of doom
I don't know what it is they think i'm gonna try
They don't know what they need to fear
The surest sign that the end is coming soon
Is right there in the bathroom mirror
Everybody knows these are rock hard times
I gotta make it through
These are rock hard times
Comments:
<< Home
tja, ver kom je niet met het naief analiseren van het duits denken...
vraag dat maar aan de meisjes van de Rapenburgerstraat 171 ...
vraag dat maar aan de meisjes van de Rapenburgerstraat 171 ...
"Het Duits denken"??
Wat heeft een protest van een filosoof tegen de sociale druk van de oppervlakkige alledaagsheid met de Holocaust te maken? Waarom is dat "Duits denken", en wat is er mis met "Duits denken"? Wat is er naïef aan mijn analyse?
Als je mijn eerdere posts leest over Heidegger, dan zie je dat ik daarin de lijn trek van Heideggers liefde voor zijn geboortegrond naar de uitsluiting van niet-autochtonen tot het steunen van het gedachtengoed dat tot de hel leidde van de meisjes in de Rapenburgerstraat 171...
Dat was wel duidelijk, toch?
Wat heeft een protest van een filosoof tegen de sociale druk van de oppervlakkige alledaagsheid met de Holocaust te maken? Waarom is dat "Duits denken", en wat is er mis met "Duits denken"? Wat is er naïef aan mijn analyse?
Als je mijn eerdere posts leest over Heidegger, dan zie je dat ik daarin de lijn trek van Heideggers liefde voor zijn geboortegrond naar de uitsluiting van niet-autochtonen tot het steunen van het gedachtengoed dat tot de hel leidde van de meisjes in de Rapenburgerstraat 171...
Dat was wel duidelijk, toch?
Ik kan me je reactie echter goed voorstellen.
Volgens mij is dit de kern van het dilemma van de erkenning van menselijkheid, een dilemma waar juist Emmanuel Levinas in zijn relatie tot / denken over Heidegger zijn leven lang steeds tegenaan liep.
Martin Heidegger was Levinas' grootste leermeester (ook al had Levinas ook fundamentele kritiek op Heideggers denken, met name op de gerichtheid op het zelf i.p.v. op de ander). Levinas beschouwde hem als de grootste filosoof van de eeuw en zelfs als één van de grootste westerse filosofen allertijden, vanwege Heideggers krachtige kritiek op de westerse filosofie. Filosofen na Heidegger kunnen volgens Levinas niet om hem heen, om verder te komen moet je er eerst doorheen, door zijn denken. Heideggers filosofie vormde één van de belangrijkste inspiratiebronnen voor Levinas' eigen filosofie.
Des te schokkender / pijnlijker / ongelooflijker was het voor Levinas als Jood dat Heidegger zich aansloot bij het Nationaal Socialisme.
Maar deze twee "waarheden" bestaan tegelijkertijd, naast elkaar, voortdurend, dat Heideggers denken enerzijds de belangrijkste inspiratie vormde voor Levinas' humanistische filosofie, met het menselijke pleidooi om de ander te verwelkomen (in plaats van te doden), wie hij ook is, en dat Heideggers denken tegelijkertijd een filosofische basis vormde voor het tegenovergestelde: voor het uitroeien van 6 miljoen joden, waaronder bijna heel Levinas zijn familie.
Levinas is Heidegger nog steeds als mens blijven zien, ook na de oorlog nog, niet als duivel (al heeft hij hem nooit vergeven). Daar zijn niet veel mensen toe in staat, om wanneer zij zulke verschrikkingen persoonlijk hebben meegemaakt, om het volk dat dat heeft aangericht - met een filosoof met een betoog dat de basis van de verschrikkingen probeerde te rechtvaardigen - nog steeds als mensen te blijven beschouwen.
Post a Comment
Volgens mij is dit de kern van het dilemma van de erkenning van menselijkheid, een dilemma waar juist Emmanuel Levinas in zijn relatie tot / denken over Heidegger zijn leven lang steeds tegenaan liep.
Martin Heidegger was Levinas' grootste leermeester (ook al had Levinas ook fundamentele kritiek op Heideggers denken, met name op de gerichtheid op het zelf i.p.v. op de ander). Levinas beschouwde hem als de grootste filosoof van de eeuw en zelfs als één van de grootste westerse filosofen allertijden, vanwege Heideggers krachtige kritiek op de westerse filosofie. Filosofen na Heidegger kunnen volgens Levinas niet om hem heen, om verder te komen moet je er eerst doorheen, door zijn denken. Heideggers filosofie vormde één van de belangrijkste inspiratiebronnen voor Levinas' eigen filosofie.
Des te schokkender / pijnlijker / ongelooflijker was het voor Levinas als Jood dat Heidegger zich aansloot bij het Nationaal Socialisme.
Maar deze twee "waarheden" bestaan tegelijkertijd, naast elkaar, voortdurend, dat Heideggers denken enerzijds de belangrijkste inspiratie vormde voor Levinas' humanistische filosofie, met het menselijke pleidooi om de ander te verwelkomen (in plaats van te doden), wie hij ook is, en dat Heideggers denken tegelijkertijd een filosofische basis vormde voor het tegenovergestelde: voor het uitroeien van 6 miljoen joden, waaronder bijna heel Levinas zijn familie.
Levinas is Heidegger nog steeds als mens blijven zien, ook na de oorlog nog, niet als duivel (al heeft hij hem nooit vergeven). Daar zijn niet veel mensen toe in staat, om wanneer zij zulke verschrikkingen persoonlijk hebben meegemaakt, om het volk dat dat heeft aangericht - met een filosoof met een betoog dat de basis van de verschrikkingen probeerde te rechtvaardigen - nog steeds als mensen te blijven beschouwen.
<< Home
